Czesław Falkowski (ur. 28 listopada 1887 w Warszawie, zm. 25 lipca 1969 w Łomży) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup diecezjalny łomżyński w latach 1949–1969.

W 1904 ukończył Gimnazjum Praskie w Warszawie. 26 lipca 1910 został wyświęcony na kapłana w Innsbrucku. Inkardynowany do archidiecezji mohylewskiej. Profesor Akademii Duchownej w Petersburgu, Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz Uniwersytetu Wileńskiego, gdzie w latach 1928–1930 sprawował urząd rektora. W latach 1942–1943 więziony przez Niemców. Po II wojnie światowej wykładał w seminarium duchownym w Białymstoku.

24 lutego 1949 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji łomżyńskiej. Konsekrowany został 8 maja 1949 w prokatedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku przez arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego. Współkonsekratorami byli biskupi Ignacy Świrski i Władysław Suszyński. Rządy w diecezji łomżyńskiej objął 15 marca 1949.

Został pochowany w katedrze łomżyńskiej.

Odznaczenia

W 1929 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.