Carl Orff (ur. 10 lipca 1895 w Monachium, zm. 29 marca 1982 tamże) – niemiecki kompozytor, pedagog i dyrygent.

Przedstawiciel prymitywizmu muzycznego XX wieku, w twórczości widoczne również wpływy muzyki średniowiecza i renesansu. Głównie stosowane współbrzmienia kwartowo-kwintowe, inne cechy charakterystyczne to monumentalizm brzmienia i wielki aparat wykonawczy.

Carl Orff opracował własną metodę wychowania muzycznego dzieci, której głównym elementem jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych (tzw. instrumentarium Orffa, w skład którego wchodzą: bębenki, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne). Duży nacisk kładzie się na improwizację i rozwijanie ekspresji, najważniejszym elementem w muzykowaniu jest rytm. Metoda Orffa szeroko jest też wykorzystywana w muzykoterapii dorosłych.

Metoda Orffa jest rozpowszechniana przez Instytut Orffa, działający przy Mozarteum w Salzburgu.

Autor aforyzmu: „Bądź uroczy dla swych wrogów – nic ich bardziej nie rozzłości”.

Jego nazwisko figurowało na Gottbegnadeten-Liste (Lista obdarzonych łaską Bożą w III Rzeszy) wśród Niezastąpionych.

Ważniejsze kompozycje

• Carmina Burana (1937)
• Księżyc (Der Mond) (1939) – opera
• Mądra (Die Kluge) (1943) – opera
• Catulli Carmina (1943)
• Trionfo di Afrodite (1951)
• De Temporum Fine Comoedia (1973, 1977)