Bruno Winawer (ur. 17 marca 1883, zm. 11 kwietnia 1944 w Opolu Lubelskim) – polski pochodzenia żydowskiego komediopisarz, prozaik, felietonista, z wykształcenia fizyk. Autor popularnych komedii obyczajowych, często związanych z tematyką naukową, licznych felietonów popularnonaukowych i na temat literatury oraz powieści fantastycznonaukowych.

Studiował fizykę na uniwersytecie w Heidelbergu. Był asystentem laureata nagrody Nobla Pietera Zeemana na uniwersytecie w Amsterdamie. W latach 1917-1920 pracował naukowo na Politechnice Warszawskiej.

Po wybuchu II wojny światowej przebywał najpierw we Lwowie, 17 września 1940 roku wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. Po zajęciu Lwowa przez hitlerowskie Niemcy w 1941 trafił do getta warszawskiego. W 1942 przedostał się na aryjską stronę, gdzie ukrywał się pod przybranym nazwiskiem. Aresztowany na skutek denuncjacji, został wywieziony do obozu zagłady w Treblince, skąd udało mu się jednak wydostać. Zmarł w szpitalu w Opolu Lubelskim.

Twórczość

• Księga Hjoba: komedja nudna w 3 aktach (1921, komedia)
• Roztwór profesora Pytla (1922, komedia)
• R. H. Inżynier (1924, komedia)
• Doktor Przybram (1924, powieść fantastycznonaukowa)
• Boczna antena. Ostatnie biuletyny z frontów wieczystych (1926 zbiór felietonów)
• Dług honorowy (1929, powieść fantastycznonaukowa)
• Literaturę trzeba przewietrzyć (1935, zbiór felietonów)
• Ziemia w malignie (1937, zbiór felietonów)
• Ślepa latarka
• Notatnik Szymona van Geldern
• Niziny
• Losy Europy
• Rokowania pokojowe
• Rycerz z łabędziem
• Tematy i warjacje (1921)
• Trzysta miljonów koni
• Turnieje maszyn
• Znajomek z Fiesole (komedia}
• Bohater mechaniczny