Barbara Stanisława Drapczyńska (ur. 13 listopada 1922 we Wieczfni Kościelnej, zm. 1 września 1944 w Warszawie) – studentka polonistyki na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, żona Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.

Jej ojciec był właścicielem drukarni przy ul. Pięknej (wtedy ul. Piusa XI) w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim razem z Krzysztofem Kamilem Baczyńskim. Baczyńskiego poznała 1 grudnia 1941 w domu Emilii i Tadeusza Hiżów, a 3 czerwca 1942 roku o godzinie dziesiątej wzięła z nim ślub w kościele na Solcu. Po ślubie zamieszkali w wynajętym dwuizbowym mieszkaniu przy ul. T. Hołówki 3 m. 83 na Czerniakowie. Nieraz organizowali u siebie w domu czytanie polskich książek młodzieży czy spotkania żołnierzy Armii Krajowej.

Jako żona stała się, tuż obok matki, jedną z najważniejszych osób w życiu i twórczości Baczyńskiego. Poświęcił jej wiele erotyków i liryków miłosnych.

Śmierć

Barbara Drapczyńska została 24 sierpnia 1944 trafiona w głowę odłamkiem szkła podczas powstania warszawskiego, prawdopodobnie pod gmachem Teatru Wielkiego.