Avery Brundage (ur. 28 sierpnia 1887 w Detroit, zm. 8 maja 1975 w Garmisch-Partenkirchen) – amerykański lekkoatleta, działacz sportowy, kolekcjoner sztuki, znany również z działalności charytatywnej. Członek Komitetu Olimpijskiego Stanów Zjednoczonych oraz przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.

Sportowiec i biznesmen

W młodości był uczestnikiem Letnich Igrzysk Olimpijskich 1912 w Sztokholmie, zajmując w pięcioboju nowoczesnym 6. miejsce i rzucie dyskiem 22. miejsce. W dziesięcioboju lekkoatletycznym nie ukończył rywalizacji. Trzykrotny mistrz Stanów Zjednoczonych w All-Around, w latach 1914, 1916 i 1918.

Zawodowo zajmował się biznesem. Założył własną firmę Avery Brundage Company działającą na rynku budowlanym w Chicago do 1947.

Działacz sportowy

W 1928 został prezesem Amatorskiego Związku Lekkiej Atletyki, rok później objął przewodnictwo Komitetu Olimpijskiego USA, a w 1930 został wiceprezesem Międzynarodowego Związku Lekkiej Atletyki (IAAF). Jako przewodniczący amerykańskiego Komitetu Olimpijskiego odrzucił propozycję bojkotu igrzysk olimpijskich 1936 w Berlinie, z których wykluczono niemieckich Żydów. W tym czasie zastąpił w MKOl Ernesta L. Jahncke, którego wydalono za podżeganie do bojkotu igrzysk.

W 1945 został wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, a w 1952 objął jego przewodnictwo jako następca Sigfrida Edströma.

Przewodnictwo MKOl

Jako przewodniczący MKOl przeciwstawiał się komercjalizacji igrzysk, przez co stopniowo tracił autorytet. Odmówił przywrócenia złotego medalu Jimowi Thorpe’owi, odebranego mu po ujawnieniu, iż grał w baseball przed udziałem w igrzyskach w 1912. Był również przeciwnikiem dopuszczenia kobiet do igrzysk. Sprzeciwiał się również upolitycznieniu sportu. Podczas igrzysk olimpijskich w Meksyku w 1968 wyrzucił z wioski olimpijskiej sprinterów Tommiego Smitha i Johna Carlosa za polityczny gest podczas ceremonii medalowej. W 1972 podczas igrzysk olimpijskich w Monachium wsławił się decyzją nieprzerwania imprezy po zamachu organizacji Czarny Wrzesień na reprezentację Izraela, podczas którego zginęło jedenastu sportowców. Wkrótce po igrzyskach ustąpił z zajmowanego stanowiska.