August Hirt (ur. 28 kwietnia 1898, zm. 2 czerwca 1945) – niemiecki lekarz-anatom, SS-Hauptsturmführer (kapitan), w okresie II wojny światowej dyrektor Instytutu Anatomii na Reichsuniversität Straßburg (Uniwersytecie Rzeszy w Strasburgu).

W czasie II wojny światowej na bezpośrednie polecenie ministerstra spraw wewnętrznych Heinricha Himmlera, przy współpracy z organizacją badawczą Ahnenerbe, organizował akcję gromadzenia kolekcji czaszek i szkieletów więźniów różnych typów antropologicznych, wieku i płci. W 1943 roku 29 kobiet i 57 mężczyzn (więźniów Auschwitz-Birkenau) zostało wyselekcjonowanych przez Bruno Begera, przewiezionych do KL Natzweiler-Struthof w Alzacji i uśmierconych. Więźniowie zostali zagazowani 17 i 19 sierpnia w specjalnie przygotowanej do tego celu komorze gazowej, pod nadzorem Josefa Kramera, a ciała przekazano do badań Augusta Hirta. 86 poćwiartowanych, zatopionych w formalinie i okaleczonych w celu uniemożliwienia identyfikacji ciał odnaleźli w podziemiach Instytutu Anatomii 1 grudnia 1944 roku wyzwalający miasto alianci. Po wojnie August Hirt zaprzeczał udziałowi w prowadzeniu badań w zakresie tzw. anatomii rasowej. Zmarł śmiercią samobójczą 2 czerwca 1945 roku.

Na temat akcji tworzenia kolekcji szkieletów przez dr Augusta Hirta powstał w 2013 roku film dokumentalny produkcji francuskiej pt. Au nom de la race et de la science. Strasbourg 1941–1944.

Oprócz tego Hirt wypróbowywał metody leczenia zatrucia fosgenem i iperytem. W tym celu uprzednio zatruwał nimi wytypowanych więźniów (część z nich zmarła). Pomagał również w testowaniu szczepionek przeciwdurowych prof. Eugeniusza Haagena zawierających osłabione, lecz nadal żywe riketsje (również spowodowały zgon części badanych więźniów, wyniszczonych warunkami obozowymi, a zatem pozbawionych naturalnych sił obronnych).