Artur Gruszecki syn Benedykta (ur. 24 sierpnia 1852 w Samborze, zm. 16 kwietnia 1929 w Warszawie) – polski dziennikarz, powieściopisarz, krytyk literacki, ziemianin.

Studiował na Wydziale Prawa we Lwowie, a później historię, archeologię i literaturę w Krakowie. Publikował w Przeglądzie Tygodniowym. Od 1884 roku był redaktorem Wędrowca i współredaktorem Wisły. Jako korespondent Tygodnika Ilustrowanego przebywał na Ukrainie i w Brazylii.

W swojej twórczości literackiego wzorował się na doświadczeniach i warsztacie Emila Zoli. Jego powieści to monografie określonych zjawisk społecznych lub bohaterów środowiskowych, najczęściej zbiorowych. Zarzuca mu się publicystyczną tendencyjność, co obniża wartość literacką jego dzieł. Jego córką była pisarka Aniela Gruszecka.

Powieści

• Tuzy (1893) – konflikt między plantatorami buraków a rozwijającym się przemysłem cukrowniczym,
• Krety (1897), Hutnik (1898) – niebezpieczne warunki pracy górników i hutników,
• Szarańcza (1898-1899), Zwyciężeni (1901), Nad Wartą (1905) – walka z germanizacją,
• Tam, gdzie się Wisła kończy (1903) – życie rybaków kaszubskich,
• W starym dworze (1898) – nobilitacja społeczna ukraińskiego chłopa,
• Maryawita (1912) – powstanie kościoła mariawickiego,
• Za króla Stefana (1939) – wydana po śmierci autora powieść historyczna opowiadająca o wojnie króla Stefana Batorego ze zbuntowanym Gdańskiem.