Antonina Makarowna Makarowa, po mężu Ginzburg, ros. Антонина Макаровна Макарова (ur. w 1920 lub 1921 r. we wsi Małaja Wołkowka w obłasti smoleńskiej, zm. 11 sierpnia 1979 r.) - sowiecka sanitariuszka i strzelec karabinu maszynowego, ochotniczka Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej, a następnie Brygady Szturmowej SS "RONA", wsławiona masowym rozstrzeliwaniem wrogów z ciężkiego karabinu maszynowego

Ukończyła szkołę średnią w Moskwie. Po ataku wojsk niemieckich na ZSRR 22 czerwca 1941 r., zmobilizowano ją do Armii Czerwonej jako sanitariuszkę. Przeszła kurs obsługi karabinów maszynowych. Podczas walk na Białorusi dostała się w październiku do niewoli niemieckiej. W obozie jenieckim podjęła kolaborację z Niemcami. Pod koniec 1941 r. została przewieziona do Łokcia, gdzie wstąpiła do miejscowej milicji ludowej, formowanej przez Konstantina P. Woskobojnika i Bronisława W. Kaminskiego. Obsługiwała ciężki karabin maszynowy Maxim, stąd dostała przewisko "Tońka-Pulemiotczica". Wykonywała kary śmierci na okolicznych komunistach oraz schwytanych partyzantach i czerwonoarmistach. Według powojennych oficjalnych danych sowieckich zamordowała samodzielnie ok. 1,5 tys. osób. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na terytorium okręgu łokockiego została ewakuowana na leczenie do Briańska, a pod koniec 1943 r. do Lepla. Po przekształceniu Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej (RONA) w Brygadę Szturmową SS "RONA" pod koniec lipca 1944 r., weszła w jej skład, ale wkrótce została aresztowana przez Niemców. Osadzono ją w obozie koncentracyjnym. Pod koniec wojny wraz z pozostałymi więźniami obozu została ewakuowana na ziemie czeskie, gdzie wyzwoliły ją wojska sowieckie. Po zakończeniu wojny zdołała ukryć swoją prawdziwą tożsamość. Uzyskała dokumenty na nazwisko Parfionowa poświadczające udział w Wielkiej Wojnie Wyzwoleńczej jako sanitariuszka 422 Batalionu Medyczno-Sanitarnego, odznaczono ją nawet kilkoma orderami. Mieszkała w Leplu na Białorusi. W 1977 r. jej brat, próbując uzyskać zgodę na wyjazd za granicę, ujawnił prawdziwe dane siostry. Antonina M. Makarowa została natychmiast aresztowana. Nie przyznała się do udziału w masowych rozstrzeliwaniach. 20 listopada 1978 r. skazano ją na karę śmierci, wykonaną 11 sierpnia 1979 r. przez rozstrzelanie.

Antonina Makarowna Makarowa, po mężu Ginzburg, ros. Антонина Макаровна Макарова (ur. w 1920 lub 1921 r. we wsi Małaja Wołkowka w obłasti smoleńskiej, zm. 11 sierpnia 1979 r.) - sowiecka sanitariuszka i strzelec karabinu maszynowego, ochotniczka Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej, a następnie Brygady Szturmowej SS "RONA", wsławiona masowym rozstrzeliwaniem wrogów z ciężkiego karabinu maszynowego

Ukończyła szkołę średnią w Moskwie. Po ataku wojsk niemieckich na ZSRR 22 czerwca 1941 r., zmobilizowano ją do Armii Czerwonej jako sanitariuszkę. Przeszła kurs obsługi karabinów maszynowych. Podczas walk na Białorusi dostała się w październiku do niewoli niemieckiej. W obozie jenieckim podjęła kolaborację z Niemcami. Pod koniec 1941 r. została przewieziona do Łokcia, gdzie wstąpiła do miejscowej milicji ludowej, formowanej przez Konstantina P. Woskobojnika i Bronisława W. Kaminskiego. Obsługiwała ciężki karabin maszynowy Maxim, stąd dostała przewisko "Tońka-Pulemiotczica". Wykonywała kary śmierci na okolicznych komunistach oraz schwytanych partyzantach i czerwonoarmistach. Według powojennych oficjalnych danych sowieckich zamordowała samodzielnie ok. 1,5 tys. osób. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na terytorium okręgu łokockiego została ewakuowana na leczenie do Briańska, a pod koniec 1943 r. do Lepla. Po przekształceniu Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej (RONA) w Brygadę Szturmową SS "RONA" pod koniec lipca 1944 r., weszła w jej skład, ale wkrótce została aresztowana przez Niemców. Osadzono ją w obozie koncentracyjnym. Pod koniec wojny wraz z pozostałymi więźniami obozu została ewakuowana na ziemie czeskie, gdzie wyzwoliły ją wojska sowieckie. Po zakończeniu wojny zdołała ukryć swoją prawdziwą tożsamość. Uzyskała dokumenty na nazwisko Parfionowa poświadczające udział w Wielkiej Wojnie Wyzwoleńczej jako sanitariuszka 422 Batalionu Medyczno-Sanitarnego, odznaczono ją nawet kilkoma orderami. Mieszkała w Leplu na Białorusi. W 1977 r. jej brat, próbując uzyskać zgodę na wyjazd za granicę, ujawnił prawdziwe dane siostry. Antonina M. Makarowa została natychmiast aresztowana. Nie przyznała się do udziału w masowych rozstrzeliwaniach. 20 listopada 1978 r. skazano ją na karę śmierci, wykonaną 11 sierpnia 1979 r. przez rozstrzelanie.