Antoni Kiliński (ur. 20 października 1909 w Antonowie na Litwie, zm. 6 maja 1989) – polski inżynier, cybernetyk, profesor Politechniki Warszawskiej, w latach 1969-1970 rektor.

Uzyskał tytuł docenta w Politechnice Warszawskiej (1955), a następnie profesora nadzwyczajnego (1959) i profesora zwyczajnego (1965). W latach 1951-1954 był prodziekanem, a w latach 1956-1960 dziekanem Wydziału Łączności Politechniki Warszawskiej.

Był dyrektorem Zakładu Konstrukcji Telekomunikacyjnych i Radiofonii na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej, jednej z najstarszych w Polsce instytucji akademickiej, zajmującej się badaniami i nauczaniem w dziedzinie informatyki, gdzie już w połowie lat pięćdziesiątych zbudowano (jeden z pierwszych w Polsce) lampowy komputer UMC 1. Od roku 1963 kierował Katedrą Budowy Maszyn Matematycznych powstałą po przekształceniu Zakładu. Następnie od roku 1970, wraz z reorganizacją Uczelni, powołanym Instytutem Budowy Maszyn Matematycznych.

Antoni Kiliński był m.in. członkiem Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego. Za swą działalność naukową został w 1997 roku uhonorowany medalem 'Pioniera Informatyki' (Computer Pioneer).

Stanowiska

• 1935-1937 radca techniczny Urzędu Patentowego w Warszawie
• 1936-1939 asystent prof.Mieczysława Pożaryskiego w Katedrze Elektrotechniki Teoretycznej PW
• 1937-1939 kierownik Laboratorium Aparatów Elektroakustycznych Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego w Warszawie
• 1940 nauczyciel w szkole zawodowej przy fabryce aparatów elektrycznych K. Szpotańskiego
• 1942 nauczyciel w liceum telekomunikacyjnym, Równocześnie 1943-1944 wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie
• 1946 kierownik Centralnego Biura Konstrukcyjnego Zjednoczenia Przemysłu Radiotechnicznego w Świdnicy
• 1947 szef Koordynacji Technicznej Zjednoczenia Przemysłu Radiotechnicznego
• 1948 służba wojskowa, jednocześnie wykładowca na Politechnice Wrocławskiej
• 1949 przydział do MON w Warszawie
• 1950-1952 kierownik Katedry Elektrotechniki Wojskowej, doradca techniczny Urzędu Patentowego
• 1949-1951 wicedyrektor Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego
• Od 1 września 1950 roku zastępca profesora w Katedrze Przenoszenia Przewodowego na Wydziale Łączności

• Od 1953 roku samodzielny pracownik nauki w Katedrze Konstrukcji Telekomunikacyjnych i Radiofonii ( od 1963 nazwa zmieniona; na Katedrę Technologii Sprzętu Elektronicznego)
• Od 1955 roku kierownik tejże katedry
• Od 1963 roku kierownik Katedry Budowy Maszyn Matematycznych
• 1963-1968 opiekun Katedry Magnetyków i Dielektryków
• 1951-1954 prodziekan PW
• 1956-1960 dziekan Wydziału Łączności PW
• 1969-1970 Rektor PW

Nagrody i wyróżnienia

• 1955 Medal 10-lecia Polski Ludowej
• 1974 Medal 30-lecia Polski Ludowej
• 1956 Złoty Krzyż Zasługi
• 1959 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• 1962 Order Sztandaru Pracy I klasy
• 1969 Brązowy i Srebrny (1971,1972,1975) Medal Zasługi dla Obronności Kraju
• 1974 tytuł honorowy „Zasłużony Nauczyciel PRL”
• 1969 Złotą Odznaką SEP
• 1972 Odznaką Grunwaldzką
• 1973 Medal za Warszawę
• 1974 Medal Zwycięstwa i Wolności
• 1975 Złota Odznaka za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego
• 1976 Złota Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”
• 1976 Złota Odznaka Honorowa Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
• 1976 Medal Komisji Edukacji Narodowej

Działalność pozanaukowa

• W 1946 roku politycznie związał się ze Stronnictwem Demokratycznym jednak już w lipcu 1947 roku przeszedł do Polskiej Partii Robotniczej.
• W 1948 roku został członkiem PZPR po zjednoczeniu Polskiej Partii Robotniczej z PPS.

Był pasjonatem wędkarstwa, koneserem malarstwa, jak również kolekcjonował obrazy.

Wybrane publikacje

• Przemysłowe procesy realizacji. Podstawy teorii. WNT, Warszawa 1976, ss. 288. Seria: Problemy i metody techniki.
• Jakość. WNT, Warszawa 1979, ss. 236.
• „Podstawy technologii sprzętu radiotechnicznego”(Warszawa 1960)
• „Encyklopedia elektrotechniki dla telekomunikacji” ( Warszawa 1951)
• „Dielektryki radiotechniczne” (Warszawa 1960)
• „Definicje opisowo-analityczne i wartościująco-normatywne podstawowych pojęć teorii niezawodności” („Prakseologia” 1971)