Antoni Kamieński (ur. 13 czerwca 1878 w Łodzi, zm. 1942) – polski działacz państwowy, wojewoda łódzki, minister spraw wewnętrznych, inżynier metalurg.

Był synem Michała i Jadwigi z Jelczów. Ukończył gimnazjum w Radomiu, po czym podjął studia – początkowo na Uniwersytecie Warszawskim, następnie na Politechnice Warszawskiej. W czasie studiów działał w Polskiej Partii Socjalistycznej, stowarzyszeniu akademickim "Zjednoczenie" oraz "Bratniaku". Naraził się władzom udziałem w licznych demonstracjach i w 1899 został relegowany z Politechniki, z jednoczesnym zakazem kontynuowania studiów na terenie państwa rosyjskiego. Wyjechał do Austrii i ukończył Akademię Górniczą w Leoben z dyplomem inżyniera metalurga.

Po powrocie do kraju działał w Centralnym Komitecie Narodowym, pracując jednocześnie w hutach na Górnym Śląsku, Śląsku Cieszyńskim i Morawach; w 1917 został dyrektorem Huty Stąporków. Od 1918 był starostą powiatu koneckiego, a od 1919 wojewodą łódzkim. Był pełnomocnikiem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa i przewodniczącym Obywatelskiego Komitetu Obrony Państwa na województwo łódzkie w 1920 roku. Od 10 marca do 14 grudnia 1922 sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych. Później był prezesem Modrzejowskich Zakładów Górniczo-Hutniczych i sędzią handlowym.

Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Orderem Korony Rumunii I klasy.