Andrzej Nikodemowicz (ur. 2 stycznia 1925 we Lwowie, zm. 28 stycznia 2017) – polski kompozytor, pianista i pedagog.

Był najmłodszym synem Mariana Nikodemowicza (1890-1952) – znanego lwowskiego architekta, wykładowcy Politechniki Lwowskiej. W latach 1943-1946 studiował chemię, zaś po wojnie odbywał studia muzyczne w lwowskim konserwatorium muzycznym: kompozycję (u Adama Sołtysa) i grę na fortepianie (u Tadeusza Majerskiego). W czasie okupacji był karmicielem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. W latach 1951-1973 był wykładowcą w konserwatorium lwowskim (kompozycja, teoria muzyki i gra na fortepianie). W 1973 usunięty z pracy z powodów politycznych przez władze komunistyczne. W 1980 opuścił Lwów i zamieszkał w Lublinie. Został wykładowcą na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej i na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1982-1992 był dyrygentem chóru w Wyższym Seminarium Duchownym. Karierę pianistyczną uniemożliwiła mu choroba ręki.

W 1992 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1995 tytuł profesora zwyczajnego.

Od 1989 był prezesem Lubelskiego Oddziału Związku Kompozytorów Polskich.

Kompozycje Nikodemowicza była objęte zakazem wykonywania w ZSRR.

Twórczość

Skomponował szereg utworów na fortepian i orkiestrę, a także utworów chóralnych. Dużą część jego twórczości zajmuje muzyka religijna (kantaty, oratoria, suity, psalmy).

Nagrody

• III nagroda Wszechzwiązkowego Konkursu Kompozytorskiego w Moskwie (1961),
• Nagroda im. Św. Brata Alberta za całokształt twórczości (1981),
• Nagroda Prezydenta miasta Lublina (1999),
• Nagroda Związku Kompozytorów Polskich (2000)
• Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2000).
• Honorowe obywatelstwo Lublina (2009)