Andriej Andriejewicz Własow, ros. Андрей Андреевич Власов (ur. 14 września 1901 r. we wsi Łomakinie w guberni niżnonowogrodzkiej w Rosji, zm. 1 sierpnia 1946 r. w Moskwie) – generał porucznik Armii Czerwonej, dowódca Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA), a następnie Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji podczas II wojny światowej.

Praga 1944

W 1915 r. ukończył szkołę kościelną, zaś w 1917 r. – 2 lata seminarium duchownego w Niżnym Nowogrodzie. W 1919 r. zakończył naukę w XI niżnonowogrodzkiej szkole robotniczej 2 klasy, po czym rozpoczął studia na wydziale rolniczym uniwersytetu państwowego w Niżnym Nowogrodzie. Na pocz. maja 1920 r. został zmobilizowany do Armii Czerwonej. W październiku tego roku zakończył kurs piechoty dla kadry dowódczej, po czym został skierowany na front. Uczestniczył w walkach z wojskami gen. Piotra N. Wrangla. Następnie tłumił bunty chłopskie. Udział w wojnie domowej zakończył w lipcu 1922 r. jako dowódca kompanii.

W 1930 r. wstąpił do Wszechzwiązkowej Partii Radzieckiej (bolszewików). Od lutego 1933 r. służył w sztabie Leningradzkiego Okręgu Wojskowego jako zastępca szefa 1 sektora 2 oddziału. W 1935 r. objął funkcję zastępcy naczelnika oddziału przygotowania wojskowego, zaś w 1936 r. – naczelnika szkoleniowego oddziału kursów tłumaczy wojskowych. Od lipca 1937 r. dowodził 215 Pułkiem Strzeleckim, zaś od listopada tego roku – 133 Pułkiem Strzeleckim. W maju 1938 r. został odkomenderowany do sztabu Kijowskiego Samodzielnego Okręgu Wojskowego, w którym objął funkcję naczelnika 2 oddziału. We wrześniu tego roku został dowódcą 72 Dywizji Strzeleckiej. Jednocześnie w latach 1937-1938 jako członek trybunału wojskowego najpierw Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a potem Kijowskiego Samodzielnego Okręgu Wojskowego wydał kilkaset wyroków śmierci w sfabrykowanych procesach stalinowskich kadry oficerskiej Armii Czerwonej.

Pod koniec 1938 r. został wysłany wraz z kilkoma innymi oficerami do Chin jako doradca wojskowy. W grudniu 1939 r. powrócił do ZSRR. W styczniu 1940 r. objął dowództwo 99 Dywizji Strzeleckiej stacjonującej w Przemyślu. 4 czerwca tego roku awansował do stopnia generała majora. Pod koniec września dywizja była inspekcjonowana przez ludowego komisarza obrony marszałka Siemiona K. Timoszenkę i uzyskała dobre oceny. 3 października w gazecie "Krasnoje znamia" został opublikowany artykuł gen. A. A. Własowa pt. "Nowyje mietody uczeby". Od 17 stycznia 1941 r. dowodził 4 Korpusem Zmechanizowanym. 6 lutego tego roku odznaczono go Orderem Lenina.

Od ataku wojsk niemieckich na ZSRR 22 czerwca 1941 r. 4 Korpus Zmechanizowany toczył ciężkie walki w obronie Lwowa. 17 lipca gen. A. A. Własow został wezwany przez marszałka Siemiona M. Budionnego do Kijowa, gdzie stanął na czele 37 Armii, broniącej miasta. Po odwrocie wojsk spod Kijowa i jego zajęciu przez Niemców udał się do Woroneża. 10 listopada w Moskwie odbył spotkanie z Józefem Stalinem. W jego wyniku 20 listopada został dowódcą 20 Armii, która broniła przedpola stolicy ZSRR. 6 stycznia 1942 r. awansował na generała porucznika, zaś 22 lutego tego roku został drugi raz odznaczony Orderem Lenina. Dowodząc 20 Armią, wykazał wybitne zdolności dowódcze. 10 marca mianowano go zastępcą dowódcy Frontu Wołchowskiego. 15 kwietnia gen. A. A. Własow przejął dowództwo 2 Armii Uderzeniowej, aby wydostać ją z okrążenia, w jakim znajdowała się od 19 marca. 30 kwietnia Niemcy przystąpili do likwidacji armii. Próby wyrwania się z okrążenia, podejmowane przez gen. A. A. Własowa, nie dały jednak żadnych rezultatów, on sam zaś, po dwutygodniowej samotnej tułaczce, 12 lipca dostał się do niewoli we wsi Tuchowieci.

U boku III Rzeszy

Początkowo trafił do sztabu dowódcy niemieckiej 18 Armii, następnie do Twierdzy Boyen w Giżycku, zaś ostatecznie przewieziono go 20 lipca do Winnicy, gdzie został osadzony w obozie jenieckim dla generałów i oficerów sztabu generalnego Armii Czerwonej. 3 sierpnia wraz z płk. Władimirem I. Bojarskim opracował memorandum skierowane do władz III Rzeszy, w którym wystąpił o utworzenie rosyjskiej armii narodowej do walki ze Stalinem. 10 września napisał tzw. "List Otwarty" do oddziału propagandy Oberkommando der Wehrmacht (OKW). W odpowiedzi 17 września został przewieziony do Berlina, gdzie trafił do rosyjskiego sztabu oddziału propagandy OKW. Zetknął się tam z Mieletijem A. Zykowem, który stał się jego jednym z najbliższych współpracowników, a także innymi wysokimi oficerami Armii Czerwonej, którzy znajdowali się w niewoli niemieckiej. 27 grudnia w Dabendorfie pod Berlinem podpisał tzw. "Deklarację Smoleńską", głoszącą konieczność walki ze stalinizmem w celu zbudowania nowej Rosji. W tym celu miała powstać rosyjska armia wyzwoleńcza, podporządkowana komitetowi rosyjskiemu z gen. A. A. Własowem na czele. Deklaracja została ogłoszona 13 stycznia 1943 r. w okupowanym Smoleńsku. Sygnatariusze deklaracji stworzyli Rosyjski Ruch Wyzwoleńczy.

Początkowo niemieccy wojskowi popierali działania gen. A. A. Własowa. Pozwolili mu na odbycie 2 podróży na okupowane obszary sowieckie. W tym celu w lutym 1943 r. gen. A. A. Własow został przewieziony na front do sztabu Grupy Armii "Mitte". Miał on przekonywać lokalną ludność do swoich idei i współpracy z Niemcami. 25 lutego wystąpił publicznie w Smoleńsku, 29 kwietnia w Rydze, zaś 1 maja w Pskowie. Jego przemówienia cieszyły się dużą popularnością. 3 marca w piśmie "Zaria" ukazał się jego artykuł pt. "Poczemu ja stał na put' bor'by s bolszewizmom". 8 czerwca w kwaterze Adolfa Hitlera miało miejsce spotkanie poświęcone osobie gen. A. A. Własowa i utworzeniu Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA). Jednakże latem A. Hitler wystąpił przeciwko działalności gen. A. A. Własowa, w wyniku czego ten znalazł się w areszcie domowym. W Berlinie istniała jego kancelaria, pełniąca jednocześnie funkcję Kwatery Głównej. Wszystkie wschodnie formacje zbrojne, których żołnierze nosili naszywki ROA, faktycznie podlegały Generałowi Formacji Wschodnich, zaś wpływ gen. A. A. Własowa był zerowy.

Znajdował się on w stanie bezczynności do 16 września 1944 r., kiedy doszło do jego spotkania z Reichsführerem SS Heinrichem Himmlerem. W jego wyniku doszło do wyrażenia zgody na powołanie Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji (KONR) jako organu politycznego, opublikowanie manifestu politycznego i utworzenie Sił Zbrojnych KONR jako formacji sojuszniczej w stosunku do armii niemieckiej. 14 listopada w okupowanej Pradze został przez gen. A. A. Własowa podpisany i przedstawiony Manifest KONR. Dopiero pod koniec stycznia 1945 r. został on przez Niemców mianowany głównodowodzącym Sił Zbrojnych KONR, w skład których ostatecznie weszły jedynie trzy dywizje piechoty, w tym do końca wojny tylko jedna osiągnęła gotowość bojową i wzięła udział w walkach oraz jednostki tyłowe i zapasowe, nie stanowiące na dodatek jednego związku operacyjnego. 16 lutego gen. A. A. Własow wraz z gen. Ernstem Köstringiem przyjął paradę 1 Dywizji Sił Zbrojnych KONR gen. Siergieja K. Buniaczenki. 26 marca uczestniczył w ostatnim zebraniu KONR w Karlovych Varach. W II poł. kwietnia, próbując ratować żołnierzy Sił Zbrojnych KONR, wysłał do Amerykanów jako parlamentariusza gen. Wasilija F. Małyszkina. Rozmowy ze stroną amerykańską prowadziło też kilku innych wysokich oficerów Sił Zbrojnych KONR. 6 maja 1 Dywizja gen. S. K. Buniaczenki wspomogła powstańców praskich. Być może nastąpiło to na rozkaz gen. A. A. Własowa.

Śmierć

On sam 11 maja przedostał się do miejsca przebywania żołnierzy 1 Dywizji, gdzie oddał się w ręce Amerykanów. Jednakże już 12 maja został przejęty przez Sowietów, którym kolumnę z Własowem wskazał jeden z oficer własowców. Natychmiast przewieziono go do Moskwy. Został osadzony w więzieniu na Łubiance, gdzie przeszedł przesłuchania. 30 lipca 1946 r. rozpoczął się proces gen. A. A. Własowa i 11 innych wyższych oficerów ROA przed kolegium wojskowym Najwyższego Sądu ZSRR. 31 lipca został ogłoszony wyrok śmierci dla głównodowodzącego ROA, wykonany 1 sierpnia przez powieszenie na strunie fortepianowej (dokładnie w ten sam sposób Niemcy dokonywali egzekucji na przeciwnikach reżimu hitlerowskiego pod koniec wojny). Dodatkowo w podstawę czaszki kat wbił mu żelazny hak.