Alicja Piech z d. Solnicka, ur. 17.02.1932 w miasteczku Różan k. Warszawy, zm. 29.05.2015 w Szczecinie.
Rodzina: pochodziła z polskiej rodziny patriotycznej, Jej matka Anna Czesława z d. Bourse, była organizatorką i dowodziła ponad 120 osobową grupą Polskiej Organizacji Wojskowej w Różanie, aktywnie walcząc o niepodległość Polski w latach 1915-1918. Ojciec Leon był urzędnikiem Magistratu, szanowanym obywatelem Różana, później Olsztyna, a także ławnikiem w sądzie. Rodzice byli dobrze sytuowani, byli opiekuńczy i kochający swoją trójkę dzieci: Alicję, starszą o 3 lata Marię i młodszego o rok Włodzimierza.
Dzieciństwo: do 7 lat dzieciństwo miała szczęśliwe, pozbawione trosk i kłopotów. Niestety, wybuch II wojny światowej radykalnie zmienił ten stan, życie podczas obrony Różana, okupacji niemieckiej, nalotów bombowych, konieczność ucieczki Rodziny z domu w Różanie do lasu i pobliskich wsi, było pasmem stresów młodej Ali i odcisnęło piętno na całe życie.
Nauka: w dniu wybuchu II wojny światowej Alicja miała rozpocząć naukę w I klasie szkoły powszechnej. Niestety, szkoły polskie były zamknięte, a nauka zakazana przez okupantów. Rodzicom bardzo zależało na wykształceniu dzieci, więc zapewnili im naukę w ramach tajnych kompletów, prowadzonych przez Ciocię. Dzięki temu po wojnie Alicja uczyła się w gimnazjum, a potem w liceum w Olsztynie, dokąd przenieśli się Rodzice. Jej marzeniem były studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie, jednak Rodziców nie stać było na Jej studia poza Olsztynem, gdyż siostrze i bratu zafundowali studia w Warszawie i Białymstoku. Po maturze podjęła więc studia inżynierskie na kierunku rolnictwo w olsztyńskiej uczelni. Była bardzo zdolną studentką – po uzyskaniu tytułu zawodowego inżyniera kontynuowała studia magisterskie we Wrocławiu, gdzie poznała swojego przyszłego męża Mariana Piecha.
Małżeństwo: W 1956 roku wzięli ślub, rok później urodziła im się pierwsza córka Elżbieta, dwa lata później – Bożena. Do 1961 roku mieszkali we Wrocławiu w dość trudnych warunkach lokalowych i finansowych. Oboje pracowali: Marian jako asystent na uczelni, Alicja jako specjalista w instytucjach rolniczych. W lutym 1962 r. przenieśli się do Szczecina, gdzie zamieszkali w nowo oddanym budynku przy ul. Jacka Malczewskiego 20-20D. Pod adresem 20A/3 mieszkali do końca życia. Przeżyli razem szczęśliwych 56 lat.
Praca w Szczecinie: w Szczecinie Alicja początkowo pracowała w administracji Wyższej Szkoły Rolniczej, gdzie wkrótce dostała propozycję zrobienia doktoratu. Odmówiła ze względu na Rodzinę, której wolała się poświęcić. Kiedy córki zaczęły szkolną edukację, podjęła pracę w szkole rolniczej w Wielgowie, a następnie w Technikum Gastronomicznym w Szczecinie. Jako pedagog i nauczyciel stale się dokształcała, uważała, że musi być na bieżąco. Była osobą bardzo pracowitą i odpowiedzialną. Młodzież bardzo Ją lubiła – z wzajemnością. Po latach spotykała swoje uczennice, które opowiadały Jej o swoich losach, wyrażały wdzięczność za lata spędzone w szkole. Pod koniec pracy zawodowej przeniosła się do Wojewódzkiej Stacji Oceny Zwierząt. W 1988 r. poważnie zachorowała i przeszła na wcześniejszą emeryturę.
Rodzina, dzieci i wnuki: Alicja była osobą ciepłą, dobrą, wyrozumiałą – dla Męża i córek, a także wnuków była gotowa poświęcić wszystko. Wnukiem Tomkiem zajmowała się podczas jego edukacji w szkole podstawowej i liceum. Chodziła z nim na spacery, organizowała mu zabawy i rozrywki. Bardzo lubiła gotować, codziennie szykowała domowe obiady, pamiętała o imieninach i urodzinach całej rodziny, a także ważnych uroczystościach. Zawsze przygotowywała Święta dla całej Rodziny. Razem z Mężem i córkami podróżowała po Polsce i Europie, zwiedzili sporo miejsc, zrobili ok. 2000 kolorowych zdjęć.
Znajomi: Była osobą towarzyską, uczynną, miała duże grono przyjaciół nie tylko w Szczecinie, ale w całej Polsce. Utrzymywała kontakty, organizując domowe przyjęcia.
Zainteresowania: Uwielbiała czytać książki beletrystyczne, literaturę klasyczną, pasjonowały Ją dzieła Melchiora Wańkowicza, pamiętniki Marii Dąbrowskiej i wiele innych. Lubiła rozwiązywać krzyżówki, stawiać pasjanse, robótki domowe, ręcznie wydziergała wiele swetrów, szalików i rękawiczek w czasach, kiedy nie wszystko dało się w sklepach kupić. Bardzo dbała o swój wygląd i ubiór, kupowała ubrania eleganckie, o dobrej jakości i bardzo gustowne, zawsze wyglądała bardzo elegancko. Miała dobry zmysł organizacyjny i dużą inwencję, była pomysłowa i pracowita. Pasją Jej życia była przede wszystkim Dom i Rodzina, była opiekunką domowego ogniska. Kochała córki, dobrze je rozumiała, zawsze mogły na Nią liczyć. Najbardziej Kochała Męża, wspierała go i kiedy go zabrakło, Jej życie stało się bardzo trudne, pozbawione uroku. Nie mogła pogodzić się z myślą, że już nigdy go nie zobaczy. Córka Elżbieta zamieszkała z Nią od śmierci Mariana i dbała, aby niczego Jej nie zabrakło.
Ostatnie dni: Do ostatnich chwil była sprawna i samodzielna, gdyż nigdy nie chciała być ciężarem dla innych osób. Była osobą cichą i spokojną, skromną, ale o gorącym sercu. W maju 2015 dało się zauważyć, że coraz częściej cierpi na epizody wysokiego ciśnienia, do pewnego czasu skutecznie leczone farmakologicznie. Jeden z nich okazał się nieodwracalny, gdyż zakończył się wylewem krwi do mózgu. Przewieziona do szpitala nie cierpiała długo (kilkanaście godzin), córka była z Nią do końca przy szpitalnym łóżku.