Alfred Fiderkiewicz (ur. 2 sierpnia 1886 w Horodence, zm. 8 czerwca 1972 w Warszawie) – działacz ruchu robotniczego i ludowego, poseł na Sejm I kadencji w II RP, prezydent Krakowa.

W latach 1904-1910 pracował jako robotnik w USA. Studiował na Uniwersytecie w Bostonie (1910–1914). Od 1914 do 1922 był zatrudniony w szpitalu jako chirurg. Działał w ruchu socjalistycznym i w związkach zawodowych. Po powrocie do Polski w 1922 został wybrany posłem na Sejm I kadencji z okręgu Kalisz jako przedstawiciel PSL "Wyzwolenia". W 1924 związał się z Niezależną Partią Chłopską, pełnił obowiązki przewodniczącego jej Zarządu Głównego w latach 1924–1927. Jednocześnie od 1925 działał w Komunistycznej Partii Polski (KPP). W 1926 był kandydatem KPP i NPCh na prezydenta Rzeczypospolitej. W 1927 na kilka miesięcy został osadzony na Pawiaku. W 1928 na krótki okres aresztowany przez władze polskie, wyjechał do Gdańska, a później na dwa miesiące do ZSRR. Po powrocie do Polski praktykował jako lekarz w Milanówku (do 1943). Pod koniec lat 30. oddelegowany do działalności w ruchu demokratycznym, był członkiem Klubu Demokratycznego w Warszawie, zasiadał również we władzach Stronnictwa Demokratycznego. W 1941 zakładał w Warszawie organizację "Proletariat", rok później przystąpił do PPR. Od czerwca 1943 do stycznia 1945 więziony w niemieckim obozie koncentracyjnym KL Auschwitz.

Po zakończeniu wojny przez krótki okres pełnił obowiązki prezydenta Krakowa (od 5 lutego do 14 czerwca 1945). Od 1945 do 1949 pracował w dyplomacji w charakterze charge d’affaires w Londynie, posła w Montrealu i Budapeszcie. Od 1948 w PZPR, z jej ramienia przewodniczył Związkowi Zawodowemu Pracowników Służby Zdrowia. Działał również w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce (był jej dyrektorem).

Napisał kilka książek, głównie o charakterze wspomnieniowym.

Odznaczony m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Sztandaru Pracy I klasy.