Alfred Bisanz, ukr. Альфред Бізанц (ur. 15 listopada 1890 w Przemyślu, zm. 1 października 1951 w Moskwie) – austriacki, a następnie ukraiński wojskowy (pułkownik), szef ukraińskiej sekcji w urzędzie gubernatora dystryktu „Galizien”, szef Zarządu Wojskowego 14 Dywizji Grenadierów SS podczas II wojny światowej

Pochodził z rodziny kolonistów, hugenotów wywodzących się z dzisiejszego francuskiego Besancon (niemiecka nazwa Bisanz), Niemców austriackich, osiadłych w okolicach Mikołajowa. Służył w armii austro-węgierskiej, dochodząc do stopnia podpułkownika. Brał udział w I wojnie światowej. W czasie wojny polsko-ukraińskiej w latach 1918–1919 był zastępcą dowódcy i szefem sztabu 7 Brygady Stryjskiej (Lwowskiej) Ukraińskiej Armii Halickiej. Był jednym z organizatorów ofensywy czortkowskiej w czerwcu 1919 r. Po jej sukcesie został awansowany do stopnia podpułkownika.

Po zajęciu terytorium Ukraińskiej Republiki Ludowej przez Armię Czerwoną w styczniu 1920 r., został dowódcą 1 Brygady Czerwonej Ukraińskiej Armii Halickiej. 24 kwietnia 1920, w trakcie wyprawy kijowskiej brygada pod jego dowództwem przebiła się przez linię frontu bolszewicko-polskiego, łącząc się z oddziałami Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej, sojusznika Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1920-1921 naczelnik oddziału w Sztabie Generalnym Armii URL.

W okresie międzywojennym zarządzał swoim majątkiem ziemskim pod Lwowem. W 1940 r. został referentem do spraw ukraińskich przy władzach Generalnego Gubernatorstwa. Od jesieni 1941 r. stał na czele ukraińskiej sekcji w urzędzie gubernatora dystryktu Galicja Otto von Wächtera. Był też jego doradcą. W latach 1943–1944 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Wojskowego, zajmującego się formowaniem 14 Dywizji Grenadierów SS złożonej z Ukraińców. W maju 1945 r. przyjechał do Wiednia, poszukując swojej żony. Ukrywał się w osiemnastej dzielnicy zajętej przez Amerykanów. W 1946 r. udał się do okupowanej przez Armię Czerwoną czwartej dzielnicy Wiednia, aby odwiedzić przebywającą tam żonę. Aresztowany przez Smiersz na ulicy Gußhausstraße, był przetrzymywany „za rogiem” w piwnicy budynku na Argentinierstraße. Wywieziony do ZSRR zmarł według aktu zgonu przesłanego rodzinie na zapalenie płuc w więzieniu śledczym NKWD na Łubiance w 1951 r.