Alfred Biesiadecki (ur. 13 marca 1839 w Dukli, zm. 31 marca 1889 we Lwowie) – polski lekarz anatomopatolog, pionier polskiej histopatologi.

Studia medyczne ukończył w Wiedniu. W 1862 roku został doktorem medycyny i chirurgii, a w 1863 magistrem położnictwa. Był uczniem Karla von Rokitansky'ego. Od roku 1872 członek Akademii Umiejętności. W latach 1868–1876 profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, dziekan Wydziału Lekarskiego w latach 1875–1876. W 1876 zamieszkał we Lwowie, gdzie przyznano mu stanowisko protomedyka Galicji. Zmarł w 1889 roku chorując na niewydolność nerek i różę.

Uznawany jest za pioniera polskiej histopatologii i światowej histopatologii skóry. W pracy Anatomija patologiczna gruczołów skórnych (1874) przedstawił klasyczny opis zmian histopatologicznych gruczołów łojowych oraz histopatologiczno-kliniczny opis łojotokowych chorób skóry.