Aleksandr Jakowlewicz Chinczyn (ros. Александр Яковлевич Хинчин) (19 lipca 1894 r. we wsi Kondrowo, w obwodzie kałuskim, zm. 18 listopada 1959 r. w Moskwie) – rosyjski matematyk, jeden z czołowych uczonych rosyjskiej szkoły rachunku prawdopodobieństwa.

W roku 1916 ukończył studia na Uniwersytecie Łomonosowa w Moskwie, sześć lat później został wykładowcą tego uniwersytetu i pracował na nim aż do śmierci. Był jednym z pierwszych uczestników seminariów prowadzonych przez Nikołaja Łuzina.

Pierwsze prace Chinczyna dotyczyły analizy rzeczywistej, później zajmował się rachunkiem prawdopodobieństwa i teorią liczb. W roku 1924 odkrył prawo iterowanego logarytmu, uzyskał kilka postaci twierdzenia granicznego, zdefiniował pojęcie procesu stacjonarnego i zbudował podstawy teorii takich procesów.

Wniósł ważny wkład w teorię aproksymacji diofantycznej, uzyskał też ważne wyniki w teorii ułamków łańcuchowych – odkrył między innymi stałą Chinczyna.

Dalsze prace Chinczyna dotyczyły fizyki statystycznej, gdzie stosował metody rachunku prawdopdobieństwa, teorii informacji, teorii kolejek i analizy matematycznej.

W roku 1939 Chinczyn został członkiem korespondentem Sowieckiej Akademii Nauk. Odznaczony został wieloma sowieckimi nagrodami: Nagrodą Państwową, Orderem Lenina i innymi.