Aleksander Zwierzyński (ur. 3 lutego 1880 w Tuszynie, zm. 1958 tamże) – przewodniczący Stronnictwa Narodowego w czasie II wojny światowej, wicemarszałek Sejmu II Rzeczypospolitej, wiceprezes Rady Jedności Narodowej od września 1944, polski prawnik i dziennikarz.

Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i w École d'études politiques. Od 1905 był członkiem Ligi Narodowej. W 1907 osiadł w Wilnie. Pisywał m.in. do Dziennika Wileńskiego, Pobudki, Kuriera Litewskiego i Kuriera Małego. Po wybuchu I wojny światowej został członkiem Komitetu Polskiego w Wilnie. Był działaczem Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. W 1922 zdobył mandat poselski z ramienia Związku Ludowo-Narodowego, wybrany został wicemarszałkiem Sejmu. 13 lutego 1938 w redakcji Dziennika Wileńskiego w odwecie za zamieszczenie krytycznego artykułu o Józefie Piłsudskim został pobity przez oficerów sanacji. Autor artykułu, redaktor naczelny gazety Stanisław Cywiński nie wymieniając Piłsudskiego z nazwiska użył określenia kabotyn – jak wtedy uważano - uwłaczając pamięci Marszałka.

W czasie II wojny światowej działał w konspiracji. Od połowy 1941 był pracownikiem Delegatury Rządu na Kraj. W 1943 został prezesem Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego, we wrześniu 1944 mianowany wiceprezesem Rady Jedności Narodowej.

8 marca 1945 aresztowany przez NKWD i UB w Brwinowie i wywieziony do Moskwy. Skazany w procesie szesnastu na osiem miesięcy więzienia. W listopadzie 1945 powrócił do kraju.