Adolf Abraham Berman (ur. 17 października 1906 w Warszawie, zm. 3 lutego 1978 w Tel Awiwie) – polityk polski i izraelski, o poglądach komunistycznych, sekretarz Żegoty, brat Jakuba Bermana.

Absolwent filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1926 członek partii Poalej Syjon – Lewica.

W czasie II wojny światowej posługiwał się pseudonimem Borowski. Był współorganizatorem Bloku Antyfaszystowskiego i redaktorem organu Der Ruf. Pracował w żydowskiej organizacji charytatywnej CENTOS, opiekującej się dziećmi w getcie warszawskim. Pomagał Żydom w ucieczkach z getta. Był odpowiedzialny za wyszukiwanie kontaktów z Polakami "po aryjskiej stronie", co mógł robić względnie swobodnie, gdyż nie miał semickich rysów.

Po upadku getta kontynuował podziemną działalność – m.in. ocalił ostatnie notatki historyka warszawskiego getta Emanuela Ringelbluma.

W styczniu 1944 został kierownikiem referatu żydowskiego Krajowej Rady Narodowej. W roku 1945 został wiceprzewodniczącym, a potem przewodniczącym Centralnego Komitetu Żydów Polskich. Był nim do 1949.

W 1950 wyjechał z Polski do Izraela. Zeznawał w procesie Adolfa Eichmanna, a także przeciwko Wierze Gran. Był deputowanym Knesetu z ramienia Mapam. Napisał książkę, w której opisał swoje wspomnienia z getta warszawskiego. Od 1954 był członkiem Komunistycznej Partii Izraela i wchodził w skład jej władz.

W 1947 roku został odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu II klasy. Otrzymał również Medal za Warszawę 1939-1945 (1946).

Był żonaty z Barbarą (Basią) Temkin-Bermanową. Miał syna Emanuela (z wykształcenia psychologa), a także dwóch braci: Jakuba i Mieczysława (działacza prawicowej frakcji syjonistów) i dwie siostry: Annę i Irenę (Olecką).