Adam Rudnicki (ur. 16 marca 1897, zm. 1964) – działacz niepodległościowy, działacz P. O. W., zawodowy żołnierz.

W 1919 roku był Dowódcą Okręgu Suwalskiego P.O.W. W sierpniu 1919 roku zorganizował odbicie Sejn z rąk Litwinów, którzy je zajęli po wycofaniu się Niemców.

W dokumentach personalnych występuje jako Adam Rudnicki II, 1923 roku oddelegowany z 66 Pułk Piechoty służył w stopniu kapitana w Oddziale I Sztabu Generalnego Józefa Zająca. W 1924 roku powrócił do 66 p.p.

Adam II Rudnicki przebywał w Wyższej Szkole Wojennej, gdzie ukończył VII Kurs Normalny (2 XI 1926 – 31 X 1928) i uzyskał dyplom oraz promowanie na majora dyplomowanego ze starszeństwem od 1 stycznia 1928 roku. Po ukończeniu kursu został przydzielony do 55 Pułku Piechoty Wielkopolskiej na stanowisko dowódcy dyonu.

Przed wybuchem II wojny światowej ppłk Adam Rudnicki został skierowany do sztabu Grupy Operacyjnej Jasło, po przegranej kampanii wrześniowej znalazł się na Węgrzech, (był jednym z oficerów negocjujących przejście oddziałów polskich na Węgry). Na przełomie 1939 i 1940 roku był pierwszym dowódcą tajnego Biura Ewakuacyjnego, organizującego przerzuty Polaków do Francji i Wielkiej Brytanii.

Adam Rudnicki został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari Nr. 4956 oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych. W 1931 roku został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami.