Julian Janowski (ur. 16 lutego 1886 w Łomży, zm. 31 sierpnia 1970 w Ostródzie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Po ukończeniu gimnazjum w Łomży, w 1904 roku wstąpił na ochotnika do armii rosyjskiej, po ukończeniu w 1905 roku szkoły podoficerskiej wstąpił do szkoły junkrów w Kazaniu. Po jej ukończeniu w 1908 roku otrzymał stopień podporucznika i został skierowany do 177 Pułku Piechoty, w którym służył do wybuchu I wojny światowej. Brał udział w walkach na froncie rosyjsko-austriackim i w sierpniu 1914 roku został ciężko ranny. Dostał się do niewoli, w której przebywał do 1918 roku.

W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, uczestnicząc w rozbrajaniu Niemców w Ciechanowie. W grudniu 1918 roku został przydzielony do 32 Pułku Piechoty, gdzie kolejno był dowódcą kompanii, batalionu i od listopada 1921 zastępcą dowódcy pułku. W składzie tego pułku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W sierpniu 1922 został zastępcą dowódcy 74 Pułku Piechoty i pełnił tę funkcję do grudnia 1929. Następnie został dowódcą 5 Pułku Strzelców Podhalańskich, stanowisko to pełnił do lipca 1936. Został wtedy dowódcą piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie.

W maju 1938 został pierwszym zastępcą komendanta głównego Straży Granicznej, gen. bryg. Waleriana Czumy.

3 września 1939 mianowany został zastępcą dowódcy obrony Warszawy z zachowaniem dotychczasowego stanowiska I zastępcy komendanta głównego Straży Granicznej. W dniu 10 września 1939 roku został dowódcą Odcinka „Warszawa-Wschód”, a od 14 września po przekazaniu dowództwa odcinka gen. bryg. Juliuszowi Zulaufowi był jego zastępcą do momentu kapitulacji Warszawy 28 września 1939.

Następnie przebywał w niewoli niemieckiej w oflagu IVB Koenigstein i VIIA Murnau do kwietnia 1945.

We wrześniu 1945 wrócił do Polski i rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Pełnił kolejno stanowiska szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego Departamentu Wojsk Ochrony Pograniczna (październik 1945 – listopad 1946), dyrektora nauk w Centrum Wyszkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza (listopad 1946 – maj 1949). W okresie od maja 1949 do stycznia 1950 pozostawał w dyspozycji Departamentu Personalnego MON, a następnie zostaje przeniesiony w stan spoczynku.

Po przejściu w stan spoczynku pracował do czasu przejścia na emeryturę w 1958 w instytucjach państwowych na terenie Ostródy i Olsztyna. Zmarł 31 sierpnia 1970 w Ostródzie, pochowany został w Warszawie na cmentarzu wojskowym na Powązkach.

Awanse

• podporucznik – 1908
• porucznik – 1911
• sztabskapitan – 1914
• major – 1920
• podpułkownik – 1925
• pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 14 lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi