Właściwie Jerzy Adam Miłobędzki (ur. 17 lipca 1924 w Warszawie, zm. 6 grudnia 2003 tamże) – polski historyk architektury i sztuki, architekt, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek m.in. Polskiej Akademii Umiejętności, Międzynarodowego Komitetu Nauk Historii Sztuki oraz Society of Antiquaries.

Urodził się w rodzinie inteligenckiej; jego ojciec, Tadeusz Benon Miłobędzki, był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, Politechniki Warszawskiej, rektorem SGGW. Adam uczęszczał do Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, a maturę zdał na tajnych kompletach w roku 1942. Studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1949. Potem został na półtora roku asystentem prof. Bohdana Guerquina w Krakowie. Wtedy zdecydował się rozwijać swoje zainteresowania historyczne. Jego kolejnym mistrzem został prof. Romuald Gutt, dzięki któremu Miłobędzki nie został, jak sam podkreślał, „zabytkowiczem”, ani nie zaprojektował żadnego „fałszywego zabytku”.

Udzielił wielu wykładów w Polsce a także za granicą, w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii oraz Szwecji. Udzielał się również w międzynarodowych organizacjach działających na rzecz ochrony zabytków.

Był dwukrotnie żonaty - z Joanną z Kąkolewskich oraz z Elżbietą z Gieysztorów. Ma dwie córki i syna (partner w spółce JEMS Architekci).

Zmarł 6 grudnia 2003 roku w warszawskim Szpitalu Bielańskim. Został pochowany na warszawskich Powązkach.

Pozostawił po sobie ok. 140 publikacji; m.in.:

• Zarys dziejów architektury w Polsce (pierwsze wydanie 1963)
• Atlas zabytków architektury w Polsce (1967) (razem z prof. Jerzym Łozińskim)
• Architektura polska XVII wieku, PWN 1980, ISBN 830101363