Urodził się 03.02.1884 roku we Lwowie w rodzinie Wilhelma i Reginy z Wydrychów. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1903 roku w "dominikańskim" II Wyższym Gimnazjum we Lwowie. W 1909 roku ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego uzyskując tytuł doktora chorób wewnętrznych. Wstąpił do armii austriackiej jako zawodowy lekarz wojskowy. W 1910 roku ukończył przeszkolenie w Wojskowo-Lekarskiej Szkole Aplikacyjnej w Wiedniu. Do 1912 roku służył w szpitalu garnizonowym w Przemyślu,  awansowany do stopnia kapitana i skierowany do Sarajewa na stanowisko lekarza batalionu piechoty. Po wybuchu I wojny światowej został pomocnikiem szefa sanitarnego XV Korpusu w Sarajewie. Od 1 kwietnia 1918 roku służył w 1301 austriackim szpitalu polowym, a od czerwca 1918 roku w szpitalu w Przemyślu. Po zdobyciu Przemyśla przez oddziały polskie z dniem 15 listopada 1918 roku przeszedł do Wojska Polskiego, był ordynatorem w szpitalu Dowództwa Okręgu Korpusu (DOK X) Przemyśl - Szpital Wojskowy Etapowy nr 71, brał udział w walkach o Lwów. Dnia 01.06.1919 roku otrzymał nominację na komendanta Wojskowego Szpitala Rejonowego we Włodzimierzu Wołyńskim i awans na stopień majora. W lipcu 1923 roku awansowany na stopień podpułkownika. W października 1925 roku został naczelnym lekarzem Centralnej Szkoły Strzeleckiej w Toruniu, a od 06.05.1927r. do 06.07.1929r. komendantem 8 Wojskowego Szpitala Okręgowego w Toruniu. W latach 1925-26 i w 1928 roku komendantem Wojskowego Szpitala Sezonowego w Ciechocinku oraz członkiem i działaczem Towarzystwa Przyjaciół Ciechocinka. Z dniem 31 grudnia 1929r. przeniesiony w stan spoczynku. Był członkiem Rady Izby Lekarskiej Poznańsko-Pomorskiej oraz rzeczoznawcą Wyższego Urzędu Ubezpieczeń w Toruniu i biegłym dla Urzędu Skarbowego w Toruniu. W sierpniu 1939 roku powołany do wojska, brał udział w bitwie pod Kutnem, gdzie dostał się do niewoli. Do końca 1939 roku przebywał w obozie jenieckim. Od 1940 roku był organizatorem i dyrektorem szpitala rejonowego w Nowosiółkach w powiecie złoczowskim założonym i prowadzonym przez siostry Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (Szarytki). 8 września 1944 roku został podstępnie zwabiony do lasu i zamordowany przez ukraińskich nacjonalistów z UPA. Odznaczony Orderem Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi za zasługi na polu organizacji służby zdrowia w wojsku.