Otto Axer ps. O.Rex (ur. 3 lipca 1906 w Przemyślu, zm. 24 maja 1983 w Warszawie) – polski malarz, scenograf i pedagog.

Dzieciństwo spędził we Lwowie, gdzie jego ojciec prowadził szkołę muzyczną. W 1924 rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pobierając nauki w pracowaniach Władysława Jarockiego, Wojciecha Weissa i Fryderyka Pautscha. Po ich ukończeniu w 1930 wyjechał na roczne stypendium do Paryża. Po powrocie od 1932 był scenografem tworzącym w teatrach Warszawy, Łodzi (m.in. w "Kameralnym", w sezonie 1937/1938 scenografia do sztuki G. Zapolskiej "Kobieta bez skazy", w reż. Wład. Krasnowieckiego), Krakowa i we Lwowie, często współpracował z Leonem Schillerem. Po wybuchu wojny trafił do getta warszawskiego, z którego udało mu się uciec. Po upadku powstania warszawskiego, w którym wziął udział, został skierowany do Stalagu XI-A Altengrabow i przebywał tam do końca II wojny światowej.

Po powrocie do kraju podjął pracę w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi, od 1949 zamieszkał w Warszawie i rozpoczął współpracę z Teatrem Polskim. Od 1947 do 1952 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi, od 1959 tworzył scenografie na potrzeby telewizji. W 1973 zakończył prace dla Teatru Polskiego i skupił się na malarstwie i grafice. W 1979 został uhonorowany tytułem Zasłużonego Członka Związku Artystów Scen Polskich.

Jego bratankiem był Erwin Axer, z którym wielokrotnie współpracował przy realizacji spektakli w Teatrze Współczesnym. Jest pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kw. 15A-4-20). Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1955), Złotym Krzyżem Zasługi (1952 i 1953) i m.in. Medalem 10-lecia Polski Ludowej.