Zenon Wiktorczyk (ur. 17 lipca 1918 w Stanisławowie, zm. 27 marca 1997 w Warszawie) – polski aktor estradowy, reżyser teatralny, satyryk, konferansjer, dziennikarz.

Urodził się 17 lipca 1918 w Stanisławowie, ówcześnie znajdującym się na terenie Austro-Węgier (ob. Ukraina). Przed wojną rozpoczął studia medyczne.

Żołnierz kampani wrześniowej 1939, oficer Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego, dowódca kompanii w batalionie Bełt. Więziony w obozach jenieckich w Łambinowicach, Sandbostel i Lubece. W 1945 wraz z kolegami z oflagu założył w Lubece teatr rewiowy.

W 1946 powrócił do kraju i zamieszkał w Katowicach. Parał się dziennikarstwem, pisał recenzje teatralne, występował w audycjach radiowych. W 1949 przeniósł się do Warszawy i związał się z radiem, które przyniosło mu wielką popularność. W 1954 ukończył studia polonistyczne.

Był założycielem warszawskiego Teatru Buffo, Kabaretu Szpak, członkiem radiowego Studia Piosenki Zespołu Dziewiątka i Teatrzyku V klepki. Znany przede wszystkim jako współtwórca i gospodarz audycji radiowej Podwieczorek przy mikrofonie, którą prowadził przez ponad trzy dekady.

W latach 1950–1983 pełnił funkcje kierownicze w Polskim Radiu w Warszawie. W latach 1950–1968 kierował Redakcją Humoru i Satyry, a w latach 1973–1983 Redakcją Rozrywki.Był także długoletnim i zasłużonym działaczem ZASP-u, m.in. przewodniczącym Sekcji Estrady oraz członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Zmarł 27 marca 1997 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 29-IV-3).

Filmografia

• Miś (1980), reż. Stanisław Bareja – minister Władek Złotnicki

Publikacje

• Estrada – Materiały repertuarowe dla estrad Cz. 3 Kabaret Szpak, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1975

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1996)
• Krzyż Walecznych (1944)
• Krzyż Zasługi z Mieczami (1944)
• Warszawski Krzyż Powstańczy (1981)
• Medal Za udział w wojnie obronnej 1939 (1985)
• Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" (1977)
• Odznaka "Zasłużony Działacz Kultury" (1971)
• Honorowa Odznaka Komitetu do Spraw Radia i Telewizji (1977)
• Odznaka "Za zasługi dla Warszawy" (1978)
• Medal 30-lecia Polskiej Estrady (1979)
• Medal 75-lecia ZASP (1993)
• Nagroda Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za reżyserię radiowych audycji satyrycznych: Radio-kabaret, Trzy po trzy oraz Radio-variete (1965)
• Nagroda Ministerstwa Obrony Narodowej za kierownictwo i reżyserię programów zespołu estradowego POW – Czarne berety (1967)
• "Złoty Mikrofon" za całokształt działalności aktorskiej i reżyserskiej za polu satyry radiowej i audycji rozrywkowych oraz twórcze poszukiwania w dziedzinie słuchowisk (1973)
• Nagroda I stopnia Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za całokształt twórczości i działalności w Polskim Radiu (1982)