Zbigniew Mitzner (ps. Jan Szeląg) (ur.14 lutego 1910 w Warszawie, zm. 3 grudnia 1968 tamże) – polski dziennikarz i satyryk. Był ojcem Piotra Mitznera.

Debiutował w roku 1928 na łamach „Robotnika”. W roku 1930 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Publikował w czasopismach „Płomienie”, „Dziennik Ludowy”, „Echo Tygodnia”. W roku 1935 wraz z Erykiem Lipińskim założył tygodnik satyryczny „Szpilki”. W latach 1936–1938 piętnastokrotnie wytaczano mu procesy prasowe. Groziło mu uwięzienie w Berezie Kartuskiej.

Po wybuchu wojny znalazł się w Białymstoku, gdzie został zaaresztowany przez NKWD. Uwolniony dzięki staraniom Kazimierza Krukowskiego, przez Wilno, gdzie zetknął się z Czesławem Miłoszem, przedostał się do Warszawy. Uczestniczył w konspiracji.

Po roku 1945 powrócił do zawodu dziennikarza. W latach 1945–1947 był redaktorem „Robotnika”. Został wykładowcą na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego, później dziekanem tego wydziału.

Oprócz felietonów w prasie opublikował wiele książek. Pośmiertnie ukazała się powieść z kluczem „Zenit i nadir”, napisana od listopada 1956 do lutego 1957 roku. Stanowiła ona rozliczenie okresu stalinizmu.

Dzieła

• Mroki dnia, Czytelnik, Warszawa 1963
• Tak i nie – wybór felietonów 1936-1966, Czytelnik, Warszawa 1966
• 13 lat i 113 dni, Czytelnik, Warszawa 1968
• Spotkania, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1979
• Zenit i nadir, Wyd. Adam Marszałek, Toruń 2006