Jan Stawisiński (ur. 1960 w Koszalinie, zm. 25 stycznia 1982 w Katowicach Ochojcu) – górnik katowickiej Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek”, ofiara pacyfikacji kopalni 16 grudnia 1981 r.

Do pracy na Śląsk przyjechał za namową kolegi z rodzinnego Koszalina. Nad morzem był ratownikiem. W Katowicach zatrudnił się jako górnik w Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek”. W grudniu 1981 r. brał udział w strajku. W trakcie pacyfikacji kopalni przez oddziały ZOMO, 16 grudnia 1981 r. doznał rany postrzałowej głowy. Sekcja zwłok wykazała, że strzał nastąpił z góry. Niewątpliwie dokonał tego snajper plutonu ZOMO strzelający do górników z helikoptera. Ranny najpierw został zawieziony do szpitala w Szopienicach. Potem przewieziono go do szpitala w Ochojcu, gdzie zmarł 25 stycznia 1982 r., nie odzyskując przytomności. Został pochowany w Koszalinie. W pogrzebie uczestniczyło około 170 osób.

Matka Jana, Janina Stawisińska, na wieść o pacyfikacji przyjechała do Katowic szukać syna. Odnalazła go po kilku dniach w szpitalu w Ochojcu. By być blisko niego, zatrudniła się w tym szpitalu jako salowa. Gdy przystąpiono do rozliczania tragedii w kopalni Wujek, Janina Stawisińska przez 25 lat, do śmierci, jeździła z Koszalina do Katowic i Warszawy na wszystkie rozprawy i walczyła o prawdę w sprawie „Wujka”.