Stefan Matuszewski (ur. 2 grudnia 1905 we wsi Giżyn w pow. mławskim, zm. 21 marca 1985 w Warszawie) – działacz państwowy w okresie PRL, pedagog, z wykształcenia teolog i filozof, członek prezydium Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w 1952 roku.

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Był jednym z członków-założycieli Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania.

Ukończył Wydział Teologiczny UW (1930) i przyjął święcenia kapłańskie; po kilku latach (1937) zrezygnował ze stanu duchownego i został członkiem PPS, działał w środowiskach socjalistycznych oraz w Towarzystwie Uniwersytetu Robotniczego. Podczas II wojny światowej przebywał w ZSRR, w latach 1943–1944 w polskich jednostkach wojskowych w ZSRR.

Członek władz PPS – w latach 1944–1946 i w 1948 członek Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu Wykonawczego, w latach 1944–1945 sekretarz CKW, w 1945 sekretarz generalny CKW, w 1945 (w późniejszych miesiącach) wiceprzewodniczący CKW, w 1948 członek Komisji Politycznej CKW oraz przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu PPS Warszawa-województwo.

W 1944 (wrzesień-grudzień) zastępca kierownika Resortu Informacji i Propagandy PKWN, w latach 1944–1946 minister informacji i propagandy. W 1948 był sekretarzem Komisji Centralnej Związków Zawodowych. Rzecznik połączenia PPS z PPR na warunkach podyktowanych przez komunistów.

Od 1948 członek PZPR, w latach 1948–1954 członek Komitetu Centralnego i zastępca członka Biura Politycznego KC, w latach 1948–1949 I sekretarz Warszawskiego Komitetu Wojewódzkiego PZPR, a w latach 1952–1954 kierownik Wydziału Administracyjnego KC. W latach 1954–1959 członek Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR i jej przewodniczący w latach 1954–1958. Uważany za wpływową postać wśród "natolińczyków" podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych.

W latach 1949–1952 pełnomocnik Rządu ds. walki z analfabetyzmem, w latach 1952–1957 był członkiem Rady Państwa. Od 1958 pracownik naukowo-dydaktyczny UW.

W latach 1944–1947 poseł do KRN, w latach 1952–1956 poseł na Sejm PRL I kadencji. W latach 1945–1953 przewodniczący Zarządu Głównego Towarzystwa (potem Ligi) Przyjaciół Żołnierza.

W 1946 odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy i Medalem za Warszawę 1939-1945. W 1951 roku otrzymał Nagrodę Państwową III stopnia.