Adam Chądzyński (ur. 18 listopada 1882 w Górkach-Grubakach, zm. 16 września 1963 w Katowicach) – polski inżynier, polityk, minister.

Był synem Anny Wielądek i Jana Chądzyńskiego – ziemianina. Studiował na politechnikach – w Warszawie i Pradze.

W 1905 został członkiem Narodowego Związku Robotniczego. W latach 1906-1908 był członkiem Ligi Narodowej.8 września 1908 na VI Zjeździe NZR w Warszawie doprowadził do oderwania się NZR od narodowej demokracji. Na tym zjeździe został wybrany przewodniczącym Zarządu Głównego Narodowego Związku Robotniczego. W czerwcu 1919 – na XVII Zjeździe NZR – został wybrany prezesem Rady Głównej i prezesem Komitetu Wykonawczego NZR. W maju 1920 – na I Kongresie Narodowej Partii Robotniczej – został wybrany prezesem Rady Naczelnej i prezesem Głównego Komitetu Wykonawczego NPR. W 1935 – nie mogąc skutecznie przeciwstawić się zjednoczeniu NPR z chadecją – wystąpił z Narodowej Partii Robotniczej.

W latach 1920–1935 był posłem na Sejm II RP (Ustawodawczy oraz I, II i III kadencji).

W 1918 podjął pracę w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Od 20 listopada 1925 do 14 maja 1926 był ministrem kolei żelaznych w rządach Aleksandra Skrzyńskiego i Wincentego Witosa. W 1935 powrócił do Ministerstwa Przemysłu i Handlu.

W maju 1926 w czasie przewrotu majowego został internowany i osadzony w Cytadeli, z której został zwolniony po interwencji premiera Kazimierza Bartla.

W czasie II wojny światowej pracował w oddziałach Społem na warszawskim Mokotowie (1940–1944), w Piotrkowie Trybunalskim (od września 1944 do sierpnia 1945) i w Krakowie (1945). W sierpniu 1945 osiadł w Katowicach i do 1958 pracował w przemyśle węglowym. Od 1958 był na emeryturze.