Tadeusz Witold Semadeni (ur. 4 czerwca 1902 w Kaliszu, zm. 19 sierpnia 1944 w Warszawie) – wiceprokurator, sędzia, polski rekordzista w pływaniu, działacz Armii Krajowej, powstaniec warszawski, ewangelik reformowany.

Urodził się jako syn Władysława Semadeniego (1865–1930), pastora i superintendenta Kościoła Ewangelicko-Reformowanego i jego żony Heleny z Haberkantów. Choć rodzina była pochodzenia szwajcarskiego, zupełnie się spolonizowała, a ojciec Tadeusza był nauczycielem późniejszej pisarki Marii Dąbrowskiej.

W roku 1922 utworzył i prowadził Polski Związek Pływacki. Był członkiem sekcji pływackiej AZS Warszawa. Mieszkał przy ul. Stanisława Noakowskiego 20 m. 3. W konspiracji używał pseudonimów „Teodor” i „Witold”, był wiceprezesem rady programowej organizacji Znak. Działając w jej prezydium, zajmował się zagadnieniami prawnymi. Należał do Sztabu Głównego Konfederacji Zbrojnej. W tym okresie był sędzią w Wojskowym Sądzie Specjalnym Obszaru Warszawa AK. W powstaniu warszawskim (1944) był kierownikiem WSS Obwodu Śródmieście Południowe. Walczył wraz z żołnierzami 3 batalionu pancernego „Golski”. Zginął w czasie powstania, 19 sierpnia , w obronie Politechniki. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Tego dnia zmarł również w walce jego syn, strz. plut. Allan Andrzej Semadeni.

Jego żona – Irena Konopacka-Semadeni, nazywana „opiekunką cichociemnych”, doktor „Konstancja”, kierująca powstańczym szpitalem w czasie pacyfikacji Czerniakowa, przeżyła wojnę. Została założycielką i kierowniczką Kliniki Chirurgii Stomatologicznej w Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. Ich drugi syn, Zbigniew Semadeni, jest profesorem matematyki na Uniwersytecie Warszawskim.