Stanisława Umińska (ur. 17 listopada 1901 w Warszawie, zm. 25 grudnia 1977 w Niegowie) – polska aktorka teatralna i benedyktynka.

Córka Antoniego i Walerii Umińskich. Od 1917 do 1919 uczęszczała na Kursy Wokalno-Dramatyczne Heleny Józefy Hryniewieckiej. Już podczas popisów szkolnych zyskała uznanie. Latem 1919 występowała w półamatorskim teatrze Promenada. W Teatrze Polskim 30 października 1919 miał miejsce jej debiut teatralny (rola Sary w Major Barbara G. B. Shawa). W kwietniu 1922 występowała z aktorami warszawskimi w Piotrkowie i Częstochowie, a w grudniu tego roku w porankach dla dzieci w sali warszawskiego Wodewilu. Potem była angażowana przez Teatr Polski oraz Teatr Mały. Sukces jaki odniosła grając role Orcia w Nie-boskiej komedii (30 stycznia 1920) i Puka w Śnie nocy letniej Szekspira sprawił, że zyskała sławę jednej z najzdolniejszych aktorek młodego pokolenia. W 1923 wykonywała specjalnie dla niej napisany kabaretowy tekst Mała Gigolette Juliana Tuwima. Za rolę w Alkadzie z Zalomei otrzymała Nagrodę Ministra Sztuki i Kultury. Występy teatralne zakończyła 23 kwietnia 1924 grając w sztuce Świerszcz za kominem według Karola Dickensa. W sumie zagrała ok. 25 ról, wśród których były: Consuella w Ten którego biją po twarzy, Cherubin w Weselu Figara, Gloria w Nigdy nie można przewidzieć, Ewa w Legendzie o garbusku, Fiametta w sztuce zatytułowanej Uczta szyderców.

Jesienią 1923 poznała w teatrze Jana Żyznowskiego, malarza, prozaika i krytyka, z którym się wkrótce zaręczyła. 15 lipca 1924 w paryskim szpitalu spełniła prośbę ciężko chorego na raka wątroby narzeczonego, by go zastrzeliła. 7 lutego 1925 sąd francuski uniewinnił ją. Po powrocie do Polski porzuciła teatr na rzecz pracy w szpitalach. Wstąpiła do zgromadzenia sióstr benedyktynek samarytanek i przyjęła imię Benigna. W 1936 złożyła śluby wieczyste. Od 1939 do 1945 była przełożoną zakładu dla wykolejonych dziewcząt w Henrykowie. Udzieliła tam schronienia Leonowi Schillerowi. Ostatnie lata życia spędziła koło Niegowa, jako jedna z sióstr samarytanek w prowadzonym przez zakonnice domu dla dzieci niepełnosprawnych.