Antoni Żychliński (ur. 16 maja 1874 we wsi Mogilnica w pow. Sokołów, zm. 23 lipca 1929 w Warszawie) – prawnik polski, działacz państwowy.

Był synem Waleriana i Ludwiki z Mogilnickich. Kształcił się w rządowym gimnazjum w Siedlcach, następnie studiował na Wydziale Prawnym Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1899. Prowadził praktykę adwokacką w Lublinie. Brał udział w organizowaniu polskiego sądownictwa w Lublinie po ustąpieniu Rosjan (od 1915). W 1918 został mianowany prokuratorem w Sądzie Apelacyjnym w Lublinie.

Po przeniesieniu się do Warszawy pełnił funkcję podprokuratora Sądu Najwyższego, a w 1920 komisarza cywilnego przy gubernatorze wojennym miasta stołecznego Warszawy. Od listopada 1924 do listopada 1925 był ministrem sprawiedliwości w gabinecie Władysława Grabskiego. Później pracował jako notariusz przy Sądzie Okręgowym w Warszawie.

Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Został pochowany na warszawskim cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.