Roman Laskowski (ur. 17 lutego 1936 w Komarnie, zm. 21 czerwca 2014 w Krakowie) – polski językoznawca, polonista i slawista, pionier fonologii generatywnej w Polsce. Działacz opozycji w okresie PRL.

Absolwent filologii słowiańskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim (1954-1959), doktor habilitowany od 1974 r., profesor nadzwyczajny od 1981 r., od 1985 r. profesor uniwersytetu w Göteborgu. Pracował w Zakładzie Słowianoznawstwa PAN, od 1969 r. w Instytucie Języka Polskiego PAN. Członek Komitetu Językoznawstwa PAN, członek-korespondent Wydziału Filologicznego Polskiej Akademii Umiejętności, członek Królewskiego Towarzystwa Naukowego w Göteborgu, członek Czeskiego Towarzystwa Językoznawczego.

Autor prac dotyczących dialektologii, historii języka polskiego i współczesnego języka polskiego. Autor pierwszej w Polsce napisanej po polsku monografii w ramach teorii fonologii generatywnej (Studia nad morfonologią języka polskiego, 1975).

Autor m.in.

• Derywacja rzeczowników w dialektach laskich cz. 1 i 2. (1966, 1971)
• Polnische Grammatik (1972, 1979)
• Studia nad morfonologią języka polskiego (1975)

Współautor prac:

• Encyklopedia wiedzy o języku polskim (1978)
• Encyklopedia języka polskiego (1991)
• Encyklopedia językoznawstwa ogólnego (2003)
• Gramatyka współczesnego języka polskiego. Morfologia (1984 - 1995)

Redaktor Biuletynu Polskiego Towarzystwa Językoznawczego i Studies in Polish Linguistics.