Jan Wiktor (ur. 1 listopada 1890 w Radomyślu nad Sanem, zm. 17 lutego 1967 w Krakowie) – polski pisarz, publicysta, dziennikarz, działacz ludowy, poseł na Sejm PRL I kadencji.

Jako publicysta zadebiutował w 1912 w radykalnej prasie w Galicji. Pracował w „Gazecie Podhalańskiej” i brał udział w akcji w czasie plebiscytu na Spiszu i Orawie. Był posłem do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm I kadencji (1952–1956). Został odznaczony m.in. Złotym Wawrzynem Akademickim (1937) oraz wyróżniony Nagrodą Państwową I stopnia (1964).

W 1953 podpisał tzw. apel krakowski.

Znany był jako piewca piękna Pienin, jego największe dzieła powstawały podczas jego pobytów w Szczawnicy, gdzie zamieszkiwał w pensjonacie Szalay. W krajobraz Pienin wpisał akcję wielu dzieł, m.in. swojego najwybitniejszej powieści, Orka na Ugorze, której bohaterką jest szczawnicka nauczycielka.

22 lipca 1964 z okazji 20-lecia Polski Ludowej otrzymał nagrodę państwową I stopnia. Uchwałą Rady Państwa z dnia 21 listopada 1953 r. „W związku z 40-leciem pracy literackiej” odznaczony został Orderem Sztandaru Pracy II klasy.

Doceniono jego zasługi w popularyzacji Pienin, nazywając jego nazwiskiem jeden z pienińskich rezerwatów przyrody – Wąwóz Homole. W okresie PRL był też przez pewien czas patronem I LO w Dębicy.

Twórczość

Opowiadania:

• Zapomniany lotnik (1937)

Powieści:

• Oporni (1920)
• Papież i buntownik (1953)
• Wierzby nad Sekwaną (1933)
• Orka na ugorze (1935)
• Skrzydlaty Mnich (1947)
• Zbuntowany (1948)
• Miłość wśród płonących wzgórz (1959)

Monografie:

• Pieniny i ziemia sądecka (1956)
• Strzecha w cieniu drapaczy chmur (1963)