Czesław Sokołowski (ur. 9 lipca 1877 w Warszawie, zm. 11 listopada 1951 w Michalinie) – polski biskup rzymskokatolicki, teolog, rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w latach 1924–1925, biskup pomocniczy siedlecki w latach 1919–1946, administrator apostolski diecezji siedleckiej w latach 1939–1946.

Ukończył szkołę średnią w Warszawie i wstąpił w 1895 do Archidiecezjalnego Seminarium Duchownego, gdzie studiował do 1899. Następnie studiował w Akademii Duchownej w Petersburgu.

W 1915 za dorobek naukowy uzyskał doktorat od Kongregacji Spraw Szkolnych w Rzymie. Pracował w Warszawie jako wykładowca w Archidiecezjalnym Seminarium Duchownym oraz na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego.

W 1919 otrzymał sakrę biskupią i rozpoczął pracę w diecezji siedleckiej jako biskup pomocniczy ze stolicą biskupią Pentacomia. Po rezygnacji o. Jacka Woronieckiego z funkcji rektora KUL-u objął to stanowisko na pół roku (od 19 października 1924 do 17 kwietnia 1925). W latach 1939–1946 kierował diecezją siedlecką jako administrator apostolski.

W 1944 został skazany na karę śmierci przez Wojskowy Sąd Specjalny Obszaru Warszawskiego AK. Wyrok nie został zatwierdzony przez komendanta Obszaru, a sprawa została przekazana do Komisji Sądzącej Walki Podziemnej, która skazała biskupa na karę infamii.

W 1946 zakończył pracę w diecezji siedleckiej i zamieszkał w Michalinie. Pochowany został na Bródnie w Warszawie.

Publikacje

• 1916: Przysięga antymodernistyczna. Studium krytyczne
• 1917: Problem nawrócenia w najnowszej powieści Stefana Żeromskiego. Szkic krytyczny
• 1918: Alfred Loisy. Analiza psychologiczna