Wincenty Kaczyński (ur. 30 stycznia 1870 w Cudnowie, zm. 9 stycznia 1932 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, pułkownik artylerii Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego II RP.

Służba w Armii Rosyjskiej

Był synem Wiktora Edwarda Kaczyńskiego, generała armii rosyjskiej, i Kamilii z d. Budzyńskiej. Jego młodszy brat Antoni Kaczyński był także generałem WP. W 1887 ukończył kijowski korpus kadetów, a bezpośrednio po ukończeniu w 1889 Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu został zawodowym oficerem armii rosyjskiej. Uzyskawszy kwalifikacje oficera artylerii, służył w 32. i w 5. Brygadzie Artylerii. Od początku I wojny światowej dowodził dywizjonem, a potem pułkiem artylerii. Ciężko ranny w maju 1915 podczas odwrotu wojsk rosyjskich spod Krosna. W lipcu 1915, po wyzdrowieniu, wraz z całą dywizją skierowany do obrony twierdzy Modlin. Po jej kapitulacji 19 sierpnia trafił do niewoli niemieckiej.

Służba w Wojsku Polskim

13 grudnia 1918, po zwolnieniu z obozu jenieckiego, został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 lutego 1919 został oficerem sztabowym do zleceń szefa Departamentu VI Artylerii M.S.Wojsk., czyli swojego brata, Antoniego. 14 maja 1919 został wyznaczony na stanowisko dowódcy V Brygady Artylerii. Jednocześnie pełnił obowiązki na stanowisku: inspektora artylerii we Lwowie (od 28 czerwca 1919), inspektora artylerii Frontu Galicyjskiego (od 8 września 1919), dowódcy artylerii Grupy gen. Jędrzejewskiego (od 8 czerwca 1920), dowódcy artylerii Grupy gen. Żeligowskiego, inspektora artylerii 1 Armii i wreszcie inspektora artylerii Frontu Północnego. 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dn. 1 kwietnia 1920.

1 marca 1921 został zwolniony ze stanowiska dowódcy V Brygady Artylerii i mianowany dowódcą XX Brygady Artylerii. 3 czerwca 1921 objął dowództwo artylerii 29 Dywizji Piechoty. Później został zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego "Poznań", a we wrześniu 1921 szefem artylerii i uzbrojenia w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 1 marca 1923 został komendantem Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu. Z dniem 1 listopada 1924 mianowany szefem artylerii i uzbrojenia w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. 21 maja 1925 powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy okręgu. 30 września 1927 został przeniesiony w stan spoczynku, pełnił jednak jeszcze obowiązki służbowe do końca stycznia 1928.

Rodzina

Był żonaty z Wandą Marią z d. Kuncewicz, z którą miał dwoje dzieci: Kazimierę (ur. 1895) i Antoniego (ur. 1905).