Roman Żelazowski (ur. 28 września 1854 w Lichwinie, zm. 8 marca 1930 we Lwowie) – polski artysta dramatyczny, aktor i reżyser teatrów w Krakowie, Warszawie, Lwowie i Łodzi.

Był cenionym i zasłużonym deklamatorem nie tylko na scenie, ale i w codziennym życiu. Do historii przeszły jego role w Otellu i Wojewody w Mazepie.

W 1918 został pierwszym dyrektorem działu dramatycznego Teatru Miejskiego we Lwowie. Teatr pod jego kierownictwem funkcjonował nieprzerwanie w warunkach ukraińskiego oblężenia, w mieście pozbawionym żywności, światła i wody. Udało mu się mimo to utrzymać trzy zespoły aktorskie teatru: dramatyczny, operowy i operetkowy. Ceniony był za doświadczenie, takt i umiejętności pedagogiczne. W tym ciężkim sezonie wystawił 26 premier i wznowień w nowym opracowaniu oraz 24 sztuki z wcześniejszego repertuaru.

W roku 1921 opublikował we Lwowie pamiętniki pt. Pięćdziesiąt lat teatru polskiego. Moje pamiętniki. Kiedy zaczął tracić wzrok, w uznaniu zasług miasto Lwów ofiarowało mu na starość dworek.

Pochowany został na Cmentarzu Łyczakowskim.