Tadeusz Wróblewski herbu Ślepowron (ur. 8 listopada 1858 w Wilnie, zm. 3 lipca 1925 tamże) – polski prawnik i teoretyk prawa, adwokat, polityk, bibliofil, założyciel Biblioteki Wróblewskich w Wilnie.

Tadeusz Wróblewski był synem Eustachego i Emilii z Beniowskich, bratem Augustyna. Był członkiem odrodzonej w początkach XX w. wileńskiej loży "Litwa", od 1921 wszedł w skład loży "Tomasz Zan". Wróblewski wszedł w posiadanie obszernej kolekcji pamiątek litewskich lóż wolnomularskich. Większość z tej kolekcji pochodziła od Henryka Tartura z Mińska, rosyjskiego pisarza Ivana Yelagina (1725–1794) oraz Emilii Fedorowicz, wdowy po Wacławie Fedorowiczu. W 1899 Wróblewski założył i prowadził paramasońską organizację Neoszubrawcy (rozwiązana w 1914), nawiązującą do działającego w Wilnie w latach 1817-1822 Towarzystwa Szubrawców.

Był propagatorem pokojowego współistnienia Białorusinów, Litwinów i Polaków. Był członkiem Litewskiego Towarzystwa Naukowego oraz Litewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauki. W 1925 roku przekazał swoje bogate zbiory biblioteczne miastu Wilnu.