Wojska greckie zajęły Izmir (największy ośrodek greckiej społeczności w Turcji) 15 maja 1919, pod osłoną wojsk Ententy. Jako przyczynę interwencji podano ochronę greckiej społeczności w regionie. W dniu zajęcia miasta doszło do walk z oddziałami tureckimi, w których zginęło 350 osób. Opór turecki był niewielki. Armia turecka wycofała się w głąb lądu, na wschód. Ludność grecka i ormiańska miasta wojska desantowe przyjęła jak wyzwolicieli, wyrażając nadzieję na przyłączenie Smyrny do Grecji. Na terenie Izmiru zaczęto tworzyć grecką administrację, co spotykało się z oporem pomijanych przy dzieleniu stanowisk miejscowych Turków. Zaczęli oni wspierać tworzący się turecki ruch oporu. Tendencji tej nie zdołały odwrócić działania greckiego komisarza Aristidesa Stergiadisa, który chcąc załagodzić sytuację zaoferował część pozycji w sądownictwie Turkom (narażając się tym z kolei Grekom). Postawa Stergiadisa należała do wyjątków, gdyż administracja grecka stosowała represje i ograniczenia wobec tureckiej ludności cywilnej. Do zimy 1919 wojska greckie przygotowywały nową ofensywę, która miała zlikwidować turecki ruch oporu i zwiększyć stan posiadania Greków w Azji Mniejszej.