Tupolew Tu-154B-2 (nr. rej. CCCP-85311) odbywał lot na linii Taszkent–Karszy–Orenburg–Leningrad. Samolot wystartował z miasta pierwszego międzylądowania – Karszy – w lot do Orenburga. Po starcie i wznoszeniu osiągnął stałą prędkość 400 km/h i wysokość 11 600 m. W przypadku tak znacznej wysokości samolotu prędkość 400 km/h była zbyt niska. W efekcie samolot zaczął wibrować w wyniku oderwania strug na płacie na dużym kącie natarcia. Załoga Tupolewa błędnie zdiagnozowała przyczynę wibracji i postanowiła zmniejszyć prędkość lotu. Piloci zredukowali moc silników i zmniejszyli prędkość do 290 km/h, doprowadzajac do przekroczenia krytycznego kąta natarcia i - w wyniku braku właściwej reakcji załogi - w efekcie do przeciągnięcia. Tupolew zaczął gwałtownie spadać, wykonując obrót po linii śrubowej w dół. Piloci do ostatnich chwil usiłowali odzyskać sterowność nad samolotem i zwiększyć ciąg silników. Samolot rozbił się w okolicach miasta Uczkuduk w centralnej części Uzbekistanu. Spośród 200 osób na pokładzie wszyscy ponieśli śmierć na miejscu.

Przyczyną katastrofy był błąd pilotów, którzy błędnie oszacowali wymaganą prędkość IAS samolotu w stosunku do aktualnego pułapu lotu, doprowadzając w pełni obciążony samolot do przeciągniecia i w jego następstwie do korkociągu. Po odczytaniu zapisu czarnych skrzynek okazało się, że samolot w sposób niesterowany spadał na ziemię przez 2 minuty. Ostatnie zarejestrowane słowa z pokładu samolotu brzmiały: Kocham cię bardzo, kochanie! Dbaj o dzieci!. Słowa te zostały wypowiedziane przez kapitana samolotu.

Katastrofa lotu 7425 jest największą katastrofą lotniczą pod względem liczby ofiar w historii Uzbekistanu i w historii eksploatacji samolotu Tupolew Tu-154.