Wincenty Kowalski (ur. 11 września 1892 w Warszawie, zm. 29 listopada 1984 w River Forest) – generał brygady Wojska Polskiego.

Pochodził z warszawskiej rodziny rzemieślniczej. Po ukończeniu szkoły im. Konarskiego oraz szkoły Wawelberga i Rotwanda w Warszawie wyjechał i ukończył studia na Instytucie Politechnicznym w Liège (Belgia) na wydziale budowy maszyn. Od 1905 brał udział w ruchu niepodległościowym, członek Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Ukończył szkołę podoficerską oraz kurs oficerski Związku Strzeleckiego w Oleandrach. W okresie sierpień 1914 – lipiec 1917 w Legionach. 6 sierpnia 1914 wymaszerował z Krakowa w składzie 4 plutonu 1 kompanii kadrowej. Do lipca 1917 pełnił służbę w 1 Pułku Artylerii Legionów, a po kryzysie przysięgowym, został internowany w Beniaminowie.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Wziął udział w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami dowodząc 3 baterią, a następnie (od 20 sierpnia 1919) dywizjonem 1 Pułku Artylerii Polowej Legionów i II batalionem 5 Pułkiem Piechoty Legionów (od 15 sierpnia 1920).

W latach 1921-1923 był słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Inspektoratu Armii Nr I w Wilnie na stanowisko I referenta. Powrócił do służby liniowej i został zastępcą dowódcy 1 pp leg. w Wilnie. W następnych latach zajmował kolejno stanowiska: zastępcy szefa Oddziału II Sztabu Generalnego w Warszawie (1927) i szefa Oddziału III Sztabu Generalnego WP. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony do składu osobowego inspektora armii, generała dywizji Tadeusza Piskora[4]. W październiku 1930 roku został przeniesiony do Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno” w Wilnie na stanowisko zastępcy dowódcy. W 1934 roku został mianowany II dowódcą piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. W maju 1937 roku objął dowództwo 8 Dywizji Piechoty w twierdzy Modlin. 28 stycznia 1938 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie, którą dowodził w czasie kampanii wrześniowej. Od 3 września dowódca GO „Wyszków”. 24 września pod Tarnawatką dostał się do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w obozie jenieckim Murnau.

Po wojnie wyemigrował do USA i osiedlił się w Nowym Jorku, gdzie brał aktywny udział w środowisku kombatantów. Był między innymi prezesem Rady Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, prezesem Polskiej Bratniej Pomocy i członkiem Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej. W latach 1956–1963 był dyrektorem Instytut Józefa Piłsudskiego. Po śmierci jego prochy zostały 6 września 1986 przeniesione na cmentarz w Kałuszynie.

Awanse

• podporucznik – 1916
• porucznik – 1918
• kapitan – 1919
• major – 1920
• podpułkownik – 1922 (ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919)
• pułkownik – 1 stycznia 1928
• generał brygady – ze starszeństwem z 19 marca 1939 roku i 9. lokatą w korpusie generałów

Order i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych - 12 maja 1936