Stanisław Jurkiewicz (ur. 10 marca 1884 we Lwowie zm. 30 maja 1954 w Warszawie) – polski prawnik, notariusz, minister rządu II RP, wolnomularz.

Dzieciństwo i edukacja

Ukończył gimnazjum w Przemyślu, następnie Wydział Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Uzyskał doktorat z prawa.

Działalność niepodległościowa

Odbywał służbę wojskową w wojsku austriackim skąd dostał się do niewoli rosyjskiej. Po zwolnieniu osiadł w Moskwie, gdzie działał w Związku Prawników i Adwokatów Polskich. Po rewolucji lutowej z 1917 roku zajął się początkowym stadium rewindykacji polskich dóbr narodowych zrabowanych przez Rosjan, a które miały być zwrócone Polakom. Od 1919 roku mieszkał w Polsce. W roku 1920 walczył jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej[1].

Działalność polityczna i emigracja

W latach 1926–1929 był ministrem pracy i opieki społecznej w kolejnych rządach Kazimierza Bartla i w rządzie Józefa Piłsudskiego. W latach 30. był delegatem Rządu do Rady Administracyjnej Międzynarodowego Biura Pracy w Genewie i do innych komitetów międzynarodowych. W grudniu 1939 roku przybył do Paryża (razem z Longinem Jurkiewiczem). Później, przez okres II wojny światowej przebywał w Szwajcarii (gdzie był delegatem ministra pracy i opieki społecznej RP w Bernie na Portugalię, Francję nie okupowaną i Szwajcarię), a po wojnie – w Stanach Zjednoczonych i w Genewie (w 1946 roku, gdzie był delegatem PCK). W grudniu 1946 roku powrócił do Polski.

Praca zawodowa

W latach 30. był notariuszem wydziału hipotecznego Sądu Okręgowego w Warszawie. Po powrocie z emigracji (od 1947 roku) pracował na stanowisku rzecznika interesu publicznego przy Trybunale Ubezpieczeń Społecznych (do 1954 roku).

Członkostwo w organizacjach

• Prezes Polskiego Towarzystwa Reformy Mieszkaniowej
• Prezes kuratorium Fundacji Domów Akademickich im. Gabriela Narutowicza
• Wiceprezes Izby Notarialnej Warszawskiej
• członek rady nadzorczej Towarzystwa Osiedli Robotniczych
• członek rady zarządzającej Instytutu Spraw Społecznych.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Legia Honorowa IV klasy.

Życie rodzinne

Stanisław Jurkiewicz był synem Franciszka i Antoniny z Boreckich. Miał dwoje rodzeństwa:

• Józefa (1887–1980), z zawodu piekarza, który był ojcem cichociemnego Longina Jurkiewicza (1920–1943)
• Olgę (zmarłą w 1998 roku), która wyszła za Tadeusza Litawińskiego, słynnego zakopiańskiego kolekcjonera dzieł sztuki.

Stanisław Jurkiewicz ożenił się 3 sierpnia 1919 roku z Janiną, córką Ignacego i Wandy Podgórskich. Rodzicami chrzestnymi Janiny byli Maria Konopnicka i Andrzej Strug. Janina Jurkiewicz była jedną z pierwszych adwokatek w Polsce. Po przyjeździe do Warszawy w latach 20. Stanisław i Janina Jurkiewiczowie zamieszkali w willi przy ul. Kieleckiej 33a (tel. 4-37-72). Po powrocie z emigracji ponownie zamieszkali w tym samym domu. Stanisław Jurkiewicz mieszkał w nim do śmierci. Nie mieli dzieci.