Jan Samsonowicz (ur. 27 marca 1944 w Gorlicach, zm. 30 czerwca 1983 w Gdańsku) – jeden z inicjatorów powstania Ruchu Młodej Polski, działacz NSZZ „Solidarność”.

15 sierpnia 1980 był przedstawicielem Akademii Medycznej w Gdańsku w strajkującej Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Po zakończeniu strajków w 1980 został wybrany przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność na AM w Gdańsku. Na przełomie maja i czerwca 1981 przeprowadził strajk głodowy z żądaniem wypuszczenia wszystkich więźniów politycznych PRL. Wybrany delegatem na I Zjazd Krajowy Delegatów NSZZ Solidarność, został członkiem Prezydium Zarządu Regionu. W nocy 13 grudnia 1981 został internowany w obozie w Strzebielinku, później przeniesiono go do obozu w Iławie. Uwolniony 16 lipca 1982 roku.

Od początku znalazł się w kręgu zainteresowania SB. Służba Bezpieczeństwa prowadziła sprawy operacyjne Dominik, Medyk i Samson. Wraz z Piotrem Dykiem prowadził tajną komórkę kontrwywiadowczą Solidarności, która wpadła na trop tajnego współpracownika SB, ulokowanego wysoko we władzach związku oraz zbadała kanały przepływów pomocy finansowej z Zachodu dla Solidarności, kontrolę nad którymi przejęła SB.

30 czerwca 1983 jego ciało znaleziono powieszone na bramie Stoczni Gdańskiej. Wszystkie poszlaki wskazywały na intencjonalne działania osób trzecich w celu upozorowania samobójstwa. Powstała w 1989 roku Sejmowa Komisja Nadzwyczajna do Zbadania Działalności MSW umieściła jego nazwisko na liście potencjalnych ofiar przestępczych działań MSW i SB w czasie stanu wojennego. W 1991 r. Prokuratura Wojewódzka w Gdańsku wznowiła śledztwo w sprawie jego śmierci.

Jego pogrzeb stał się areną wielotysięcznej manifestacji patriotycznej.