Feliks Bronisław Roliński (ur. 12 maja 1873 w Wólce Raczyborowskiej koło Kutna, zm. 19 grudnia 1972 w Warszawie), malarz polski, nauczyciel rysunków w szkołach średnich, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Był synem Aleksandra (administratora dóbr ziemskich) i Wiktorii z Zembrzuskich. Uczęszczał do gimnazjum w Warszawie, po jego ukończeniu wyjechał do Monachium, gdzie kontynuował naukę w Kunstgewerbeschule i Akademii Sztuk Pięknych. Uzupełniał studia artystyczne w Dreźnie, we Włoszech i na Węgrzech. Powrócił do Warszawy w 1902 i pracował jako kierownik sali rysunkowej Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej. W latach 1906-1935 był nauczycielem rysunku i kaligrafii w Szkole Realnej Stowarzyszenia Techników Polskich im. Staszica w Warszawie (od 1918 pod nazwą Państwowe Gimnazjum Humanistyczne im. Staszica), 1920-1939 nauczycielem perspektywy malarskiej w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa im. Gersona, 1920-1922 nauczycielem na Państwowych Kursach Pedagogicznych dla nauczycieli rysunku. Uczył również w Szkole Sztuk Pięknych (późniejszej Akademii Sztuk Pięknych) perspektywy odręcznej i dydaktyki plastyki (od 1924) i w Żeńskiej Szkole Architektury im. Noakowskiego (od 1929). Działał w środowisku artystów, był wieloletnim prezesem Powszechnego Stowarzyszenia Nauczycieli Rysunku.

W czasie II wojny światowej uczył w Państwowej Szkole Zawodowej Metalowo-Odlewniczej w Warszawie, uczestniczył również w tajnym nauczaniu. W 1945 podjął pracę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Warszawie, która w 1950 została połączona z Akademią Sztuk Pięknych i działała pod nazwą Akademia Sztuk Plastycznych (od 1956 ponownie jako Akademia Sztuk Pięknych). Roliński był w niej profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem studium pedagogicznego. Przeszedł na emeryturę w 1961. Opublikował kilka prac z dziedziny pedagogiki plastyki, m.in. Perspektywa odręczna. Teoria i praktyka (1962).

Stosował w swoich pracach zazwyczaj technikę olejną, niekiedy malował akwarelą i temperą. Tematyka jego prac obejmowała pejzaż, martwą naturę, portret. Od 1910 wystawiał swoje prace w Salonach Zachęty (wystawy indywidualne w 1926, 1929, 1931) oraz w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie. Brał udział w wystawie polskich marynistów w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi (1927). Po wojnie jego prace prezentowane były m.in. na III Ogólnopolskim Salonie Malarstwa, Rzeźby i Grafiki w Poznaniu (1948), na Ogólnopolskich Wystawach Plastyków w Muzeum Narodowym w Warszawie (1950, 1952, 1954), na wystawie Malarstwo w XV-leciu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej tamże (1961); miał indywidualną wystawę w Kordegardzie na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie jesienią 1963.

Do najbardziej znanych obrazów Rolińskiego można zaliczyć:

• Wisła w Kazimierzu
• Budząca się wiosna
• Oleandry
• Kaplica w Królikarni
• Barki w porcie
• Fragment starego portu
• Port w Ustce

Był żonaty z Eugenią z Biernackich, miał syna Włodzimierza (zm. 1939 w czasie działań wojennych) i córkę Zofię (zamężną Lewicką). Został odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w wieku 99 lat, został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.