Tadeusz Grudziński (ur. 1 marca 1924 w Woli Karczewskiej, zm. 29 listopada 2015) – polski naukowiec, historyk-mediewista specjalizujący się m.in. w dziejach wczesnośredniowiecznej Europy i Polski.

W czasie II wojny światowej uczęszczał na tajne komplety w Otwocku, gdzie w 1943 roku ukończył szkołę średnią. W 1944 roku pracował fizycznie we młynie. Był członkiem Armii Krajowej, a w latach 1944-1945 służył w 2 Armii Wojska Polskiego.

Po wojnie trafił do Torunia, gdzie w 1949 roku ukończył studia historyczne i został zatrudniony w Katedrze Historii Polski Średniowiecznej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. W 1950 roku uzyskał stopień doktora, temat jego rozprawy brzmiał Bolesław Szczodry. Zarys dziejów panowania, a promotorem był Bronisław Włodarski. W 1955 uzyskał habilitację. W 1966 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1978 roku - profesora zwyczajnego.

Na UMK pracował do przejścia na emeryturę w 1985 roku. W latach 1970-1972 był członkiem senatu uczelni. Kierował Zakładem Historii Słowiańszczyzny Zachodniej (1957-1969), Katedrą Historii Polski Średniowiecznej (1966-1969) i Zakładem Historii Średniowiecza (1969-1980). W latach 1966-1972 był dyrektorem Instytutu Historii i Archiwistyki UMK.

Wybrane publikacje

• Polityka papieża Grzegorza VII wobec państw Europy Środkowej i Wschodniej 1073-1080 (1959)
• Pertraktacje merseburskie z 1135 roku (1968)
• Bolesław Śmiały-Szczodry i biskup Stanisław. dzieje konfliktu (1982, ISBN 8322319665)