Zbigniew Leopold Kuciewicz (ur. 15 listopada 1926, zm. 8 października 2015) – polski działacz podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej, żołnierz Związku Jaszczurczego i Narodowych Sił Zbrojnych, uczestnik powstania warszawskiego, działacz kombatancki, prezes Związku Żołnierzy NSZ, działacz i trener sportowy.

W czasie okupacji niemieckiej działał w polskim podziemiu niepodległościowym w ramach Związku Jaszczurczego od 1941 roku, a następnie od 1943 roku w ramach plutonu pionierów Narodowych Sił Zbrojnych. Był również założycielem konspiracyjnego piłkarskiego Klubu Sportowego "7". W powstaniu warszawskim brał udział w ramach struktur Zgrupowania "Chrobry II". Był kawalerem Krzyża Walecznych[1]. Po zakończeniu działań wojennych brał udział w działalności podziemia antykomunistycznego w ramach struktur Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Był absolwentem studiów na Akademii Wychowania Fizycznego i przez wiele lat pracował jako trener oraz działacz sportowy. W trakcie swojej kariery trenerskiej prowadził między innymi pracę trenerską z reprezentacjami Polski w pięcioboju w latach 1951-1980 szykując polskich kadrowiczów do występów na kolejnych igrzyskach olimpijskich. W uznaniu zasług sportowych dwukrotnie został wyróżniony tytułem "Trenera Roku", a w 2002 roku został kawalerem Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski. Piastował również funkcję zastępcy prezesa Polskiego Związku Pięcioboju Nowoczesnego[2]. Był wieloletnim wiceprezesem, a następnie prezesem Zarządu Głównego Związku Żołnierzy NSZ[3].

Wybrane odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2002),
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Krzyż Walecznych (1944),
• Krzyż Armii Krajowej,
• Warszawski Krzyż Powstańczy,
• Krzyż Partyzancki,
• Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Medal PKOL,
• Złota Odznaka Za Zasługi Dla Warszawy.