Jerzy Zygmunt Bojańczyk (ur. 2 maja 1881 we Włocławku, zm. 21 października 1947 tamże) – polski działacz społeczny związany z Włocławkiem, p.o. prezydenta miasta (1920), przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej (1945–1947).

Urodził się w rodzinie włocławskiego przemysłowca i browarnika Wincentego Alberta Bojańczyka (1851–1926). Ukończył szkołę realną i gimnazjum realne we Włocławku, następnie odbył studia i praktykę piwowarską w Niemczech. Po powrocie do kraju przejął od ojca prezesurę nad spółką "Browar i Słodownia S.A.". Działał społecznie, pozostając od 1902 członkiem Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego oraz naczelnikiem przystani miejskiej. W latach 1918–1939 pełnił obowiązki prezesa Towarzystwa Wioślarskiego we Włocławku, z jego inicjatywy powstała m.in. nowa przystań miejska oraz nowa siedziba (pałacyk) Towarzystwa przy ul. Piwnej 3. W 1930 założył Kujawski Klub Wioślarski, którego został prezesem. Od 1919 pełnił również obowiązki wiceprezesa Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, a w latach 1932–1939 był jego prezesem. Sędziował na głównych regatach wioślarskich w Amsterdamie (1928) i Berlinie (1936), był także przewodniczącym komisji sędziowskiej na mistrzostwach wioślarskich w Polsce w latach 1933-1939. Sprawował funkcję wiceprezesa Międzynarodowej Federacji Towarzystw Wioślarskich (FISA) w Szwajcarii.

Aktywnie działał w samorządzie miejskim, sprawując od 1919 mandat radnego Rady Miejskiej we Włocławku (ponowny wybór w 1927). W tym samym roku objął funkcję wiceprezydenta miasta, którą pełnił do czerwca 1921 (de facto: końca roku). W 1920 powierzono mu funkcję prezydenta, którą sprawował od czerwca do sierpnia 1920. W 1920 wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1931 był wiceprzewodniczącym Rady Miejskiej. Działał także w Ochotniczej Straży Pożarnej, od 1926 sprawował funkcję jej prezesa we Włocławku.

W czasie II wojny światowej pracował jako księgowy w fabryce surogatów kawowych. Po zakończeniu działań wojennych ponownie objął prezesurę Towarzystwa Wioślarskiego w mieście. Zabezpieczał porzucone przez władze niemieckie mienie miejskie. Rozwinął działalność polityczną, organizując struktury Stronnictwa Demokratycznego w mieście – był jego pierwszym prezesem. Z ramienia SD zasiadał w Miejskiej Radzie Narodowej, sprawując funkcję jej przewodniczącego (1945–1947).

Zmarł jesienią 1947, został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu komunalnym we Włocławku. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1928) oraz Złotym Krzyżem Zasługi. Jest patronem ulicy we Włocławku.