Leon Jan Wachholz (ur. 20 czerwca 1867 w Krakowie, zm. 1 grudnia 1942 w Krakowie) – polski lekarz medycyny sądowej, jeden z najwybitniejszych polskich przedstawiciel tej dziedziny w XX wieku, autor pierwszych nowoczesnych podręczników medycyny sądowej (już w pierwszym wydaniu w 1899 zamieszczono informacje dotyczące daktyloskopii i jej znaczenia w identyfikacji osób), jak również dotyczących psychopatologii sądowej i techniki sekcyjnej, które przez lata służyły studentom, lekarzom i prawnikom.

Jego ojcem był historyk pochodzenia niemieckiego Antoni Wachholz.

Pionier metod eksperymentalnych w medycynie sądowej m.in. był współtwórcą metody oznaczania hemoglobiny tlenkowo-węglowej (próba Wachholza-Sieradzkiego). Prowadził także badania doświadczalne nad oznaczeniem wieku na zwłokach (na podstawie procesu kostnienia główki kości ramiennej) i nad utonięciem (częściowo wspólnie ze Stefanem Horoszkiewiczem), które zdaniem wielu zapewniły polskiej medycynie sądowej poważne miejsce w piśmiennictwie światowym. Ze szkoły Wachholza wyszli profesorowie medycyny sądowej: Włodzimierz Sieradzki, Stefan Horoszkiewicz i Jan Olbrycht.

Przez wiele lat kierował Katedrą oraz Zakładem Medycyny Sądowej Uniwersytetu Jagiellońskiego będąc profesorem tej uczelni. Od 1913 członek Towarzystwa Sądowo-Lekarskiego w Wiedniu. W 1929 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Od 1930 członek Polskiej Akademii Umiejętności. Członek korespondencyjny Niemieckiego Towarzystwa Medycyny Sądowej. W 1936 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W 1938 r. w Bonn został wybrany na Wiceprezesa Międzynarodowej Akademii Medycyny Sądowej. Autor około 200 prac z medycyny sądowej i ogólnej oraz z historii medycyny.

Był jednocześnie wielkim humanistą, tłumaczem niemieckiej poezji na język polski (Friedrich Schiller, Johann Wolfgang von Goethe).

W dniu 6 listopada 1939 aresztowany razem z innymi pracownikami naukowymi przez hitlerowców w gmachu Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego i przewieziony do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen, z którego został zwolniony w dniu 8 lutego 1940 razem z 100 więźniami z Krakowa.

Wybrane prace

• Medycyna sądowa (1919, 1925)
• współautor S. Ciechanowski Technika sekcji zwłok (1919)
• Psychopatologia sądowa (1923)