Stanisław Wroński (ur. 17 czerwca 1916 w Sielcach w pow. Jędrzejów, zm. 13 listopada 2003 w Warszawie) – historyk, działacz komunistyczny i państwowy w okresie PRL, przewodniczący Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1980-1987.

Życiorys

Ukończył studia w Szkole Partyjnej przy KC PZPR (1951), w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR (1953) oraz na UW (1957). Od 1944 członek PPR, następnie członek PZPR.

W latach 30. działacz ruchu młodzieży komunistycznej, podczas II wojny światowej uczestnik ruchu oporu na terenie Polski, Białorusi, Ukrainy i Słowacji (Brygada Partyzancka im. A. Newskiego, którą dowodził Wiktor Karasiow – jednostka frontowa NKWD). W latach 1946–1949 sekretarz generalny Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR). W latach 1951–1956 był wykładowcą w Szkole Partyjnej przy KC PZPR i w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR. W latach 1957–1963 pracownik naukowy PAN oraz Wojskowego Instytutu Historycznego. W latach 1963–1971 prezes i redaktor naczelny Spółdzielni Wydawniczej "Książka i Wiedza".

W latach 1964–1968 zastępca członka Komitetu Centralnego PZPR, w latach 1968–1980 członek KC. W latach 1971–1974 minister kultury i sztuki, w 1974 minister bez teki (od lutego do czerwca). W latach 1974–1987 redaktor naczelny pisma "Nowe Drogi". W latach 1974–1985 członek Rady Państwa. W latach 1969–1985 poseł na Sejm PRL V, VI, VII i VIII kadencji.

W latach 1972–1980 prezes Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, od 1974 członek Prezydium ZG, a w latach 1980–1987 przewodniczący Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 1987 przedstawiciel PZPR w redakcji miesięcznika "Problemy Pokoju i Socjalizmu" (w Pradze).

Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D 4 rz. 1 m. 1/2). W pogrzebie udział wzięła delegacja Ambasady Słowacji w Polsce, a także m. in. Wojciech Siemion, gen. broni w st. spocz. Tadeusz Szaciło, gen. dyw. w st. spocz. Teodor Kufel, prof. Andrzej Werblan.