Jan Rabanowski (ur. 10 czerwca 1907 w Warszawie, zm. 21 marca 1958 tamże) – polski inżynier elektryk, kolejarz, polityk Stronnictwa Demokratycznego, minister komunikacji (1944–1951) i łączności (1957–1958).

Życiorys

Syn Józefa i Marii. Urodził się w rodzinie kolejarskiej. W latach 1927–1932 praktykant, monter na PKP. Ukończył Wydział Elektryczny na Politechnice Warszawskiej (1932). Ponownie zatrudniony na PKP (1934–1939). W 1939 pracownik Ministerstwa Łączności. Od 1927 działacz ZNMS "Życie" i MOPR, a od 1928 - Komunistyczny Związek Młodzieży Polskiej. W latach 1940–1943 przebywał w ZSRR, m.in. w charakterze inżyniera w Elektrowni w Marińsku. W 1943 był w 1. Dywizji WP. W okresie istnienia już 1 Armii WP, od maja do października 1944 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 1 Samodzielnego Pułku Łączności ds. polityczno-wychowawczych (ppłk.). Należał do Polskiej Partii Robotniczej, następnie zaś do Stronnictwa Demokratycznego.

Od 4 listopada 1944 do 31 grudnia 1944 był kierownikiem resortu komunikacji, poczt i telegrafu w rządzie PKWN. Od 31 grudnia 1944 do 28 lutego 1951 był ministrem komunikacji w rządach Edwarda Osóbki-Morawskiego i Józefa Cyrankiewicza. Od 27 lutego 1957 do 25 lutego 1958 był ministrem łączności w rządzie Józefa Cyrankiewicza.

Członek CK SD, prezydium Rady Naczelnej SD, wiceprezes Rady ds. Techniki przy prezesie Rady Ministrów.

Od 1945 do 1947 był posłem do KRN, zaś w latach 1947–1956 był posłem na Sejm (na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji).

Za udział w II wojnie światowej został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, za współpracę z rządem szwedzkim - Orderem Gwiazdy Polarnej I klasy. Odznaczony również Orderem Białego Lwa I klasy, a także Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Medalem za Warszawę 1939-1945.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach 25 marca 1958 A 25 Tuje 1.